Slamat

dinsdag 24 maart 2009

Ik denk dat we vijftien jaar waren en we gingen vanuit Zeddam al regelmatig naar het nabijgelegen stadje 's Heerenberg om dat daar toch iets meer te beleven was maar vooral om uit het gezichtsveld van onze ouders en vooral de pastoor te blijven. Wat deden we daar? een praatje maken met meisjes, voor ons als jongens die in ons dorp eigenlijk niet met de meisjes mochten omgaan een openbaring. We waren zo groen als het eerste gras in mei.Een van die meisjes van het eerste uur waar we mee praatte was Gertie. Een meid een jaar ouder als dat wij waren en die ons altijd stond op te wachten, een uurtje praten, waar we het over hadden, hu heb ik geen idee wat de onderwerpen zijn geweest. Ik denk dat het vooral over de opkomende muziek is geweest want we hadden geen allen een idee wat er in de wereld te koop was. De jongens groep waren vaak in wisselende samenstelling. dan kon de een niet en dan de andere niet maar een vaste kern was toch wel Arnold, Jaap,Loet (Ludwig) en drie Henken. Tim, Tonnis en Fladder,.De meisjes Gertie, Lydia, Anne Marie, Doortje, Ellie ook dat wisselde nog al eens. In het voorjaar van 1959 (dus nu 50 jaar geleden) kwamen we in een Chinees Indisch restaurant terecht, Slamat Datang. daar stond een juke box met geweldige platen er in.Een van de toppers van toen die daar inzat was Dynemite van Cliff Richard. Maar ook de platen van Little Richard en Elvis waren voorhanden. Het restaurant werd al heel vlug een café waarin alleen maar jongere kwamen. De groep breide al heel snel uit zo dat het kon gebeuren dat er op een zaterdagavond wel zestig of zeventig man bij elkaar zat. Er werd muziek geluisterd en vooral de jongens dronken nog al vaak een stevig pilsje. We kregen verkeringen die weer uitgingen en dan weer met een ander maar alles was volgens die nu geldende normen wel heel erg onschuldig. Onder de jongens was er wel eens een "hanengevecht"met jongens uit naburige dorpen en dat werd op een minder vreedzame manier dan opgelost maar we bleven trouw altijd komen. En hel vak kon het gebeuren dat we voor dat we naar Zeddam gingen (vaak moesten we lopen om dat de laatste bus al weg was) ergens gingen koffie drinken. Een van de adressen waar dat meestal wel kon was bij Gertie. Die zorgde wel dat we koffie of een broodje kregen voor we de drie kilometers weer naar huis liepen. Dat heeft een jaar of zes geduurd en toen gingen of waren de eerste al getrouwd en die kwamen minder of trokken weg. Zelf ben ik in vijfenzestig vertrokken en op nog een paar bezoekjes na kwam ik er niet meer. Toch is me die tijd altijd bijgebleven en heb altijd gezegd en gehoopt dat we elkaar toch nog eens weer zouden ontmoeten in een reünie. Makkelijk gezegd als gedaan maar rond 1998 toch weer mensen benaderd om te helpen om dit te realiseren. Samen met de andere Henken en Anne Marie en Gertie lijsten gemaakt, adressen gezocht en onze oude vrienden aangeschreven. Er werden vergaderingen belegd in Zeddam en in Posterholt waar het er altijd gezellig aan toe ging In 1999 was het dan zover, er hadden zich achtenveertig mensen aangemeld om een reünie te vieren. Het was een reuze gezellige avond die we begonnen met een etentje van de kern die het op poten gezet hadden. De avond was een succes. Sommige contacten verwaterden weer maar de kern die het ook had georganiseerd hadden van af die tijd wel regelmatig contact. Na vijf jaar besloten we om mini reunies te organiseren bij Henk in de garage, ook dat waren weer avonden waar het vroeger en alle helden daden nog eens besproken werden. intussen was ik weer in Zeddam terechtgekomen en ook al had Annie (mijn vriendin) die tijd dan niet meegemaakt ze werd meteen in de groep opgenomen. Toen Annie kwam te overlijden waren het toch de mensen uit deze kern die me ondersteunden en allemaal op haar crematie waren. Vooral veel steun toen van Anne Marie gekregen die ook in het crematorium een prachtige toespraak hield namens de vrienden groep. Ook Gertie was er ook al had ze te horen gekregen dat ze heel erg ziek was en al begonnen was met de eerste chemo kuren. Toen de ex man van Anne Marie verleden jaar was overleden waren toch ook dezelfde groep die haar ondersteunden hielp om haar leed wat ze toch al had om haar kleinzoon iets te verzachten. Toen ik gisterenmorgen een telefoontje kreeg en werd gefeliciteerd kreeg ik te horen dat Gertie was overleden Gisteren avond op de verjaardag hebben we toch regelmatig over Gertie gehad. Veel zorg hebben we om haar man die toch ook behoorlijk ziek is en die nu alleen achter blijft. Anne Marie heeft al aangegeven dat ze ook nu weer de toesprak zal houden. We vinden het heel knap dat ze na alles wat ze heeft meegemaakt heeft toch weer willen doen. Ook nu zullen we er vrijdag weer met elkaar en voor elkaar zijn en van Gertie op een waardige manier afscheid nemen.
En hoe vreugde en verdriet dicht bij elkaar liggen zaterdag vieren we de vijfenzestigste verjaardag van Henk (Tonnis) daar heb ik net de toespraak voor geschreven.