Hans

vrijdag 10 oktober 2008

Deze week begonnen met wat nu als rommelkamer wordt gebruikt eens te ontruimen.

Eerst alle mappen, boeken en fotoalbums eens in dozen gepakt. Boeken ging snel, met de mappen al wat langzamer, je gaat ze toch even doorbladeren en toen de foto albums. Toen begonnen in te kijken en de herinneringen kwamen meteen boven. Foto's van de kinderen meteen wetend waar en bij welke gelegenheid ze gemaakt zijn.

Blijde en minder prettige herinneringen vooral bij de foto's van Hans. Als je dan de foto's ziet dan mis je hem toch ontzettend. Hoe zou het zijn geweest als hij nog geleefd had? Zouden we nog een gezin zijn gewest, had ik dan meer kleinkinderen gehad? Er komen dan zoveel vragen en herinneringen naar boven. Denkend aan de prille jeugd van hem in Doesburg waar hij toch heel veel gespeeld heeft met Manfred en Ralph, de kleine ruzietjes met Yvonne. Heel vel ruzie hebben ze niet gehad, speelde heel veel en goed samen.

Het vervolg in Doetinchem eerst de leuke dingen, zeeslag spelen, schaken wat hebben we dat veel gedaan.

Later kwam daar monopoly en risk samen met Gerard en Clif bij. Soms mocht ik meespelen een andere keer liever niet, moesten ze met z'n drieën de verhalen kwijt, mocht ik niks van weten. Rond de jaarwisseling het gedonder vuurwerk kwam hij bij me, pa heb je nog wat voor vuurwerk en dan gaf je maar weer wat, want och ik vond het niet zo heel erg het geknal.

Toen de periode van ziek zijn de reuma. drie keer in de week naar de fysio, de pijn die hij daar heeft gehad kan het gillen van pijn wat hij had nu nog horen. Zat in de wachtkamer en kon niks doen.

Het motorrijden altijd weer blij als ik de motor bij huis zag of hoorde maar het gaf hem het gevoel van vrijheid.

Toen het afglijden naar de ondergang. Sterk wetend dat het verkeerd zou aflopen, soms hopen tegen beter weten in dat toch nog goed zou komen. Als ik thuis kwam rook ik vaak eerst wat is er gebruikt, heroïne of wiet. Was het heroïne dan kwam er weer heibel.

Het zelfstandig wonen eerst alleen toen met Patricia. En elke keer weer terug naar huis.

Later het drama Brummen, elke keer daar naar toe met veel angst wat je er aan zou treffen. Wat had ik medelijden met de kinderen van Kitty. Altijd gezegd dat kinderen van verslaafden de grootste slachtoffers zijn en de minste aandacht krijgen ook van hulpverleners. Toch geprobeerd om daar ook hulp te bieden zo goed en zo kwaad het ging,

Het geld vloog ons er uit, we onderhielden nog een gezin, veel hulde voor Ans die ondanks alles toch weer voor ons eten zorgde.

Het onvermijdelijke einde, Hans had al heel jong gezegd dat hij geen dertig zou worden.

Toch nog wel vaak met hem gepraat over later, gaf hij altijd aan maak ik toch niet mee, hij kreeg gelijk.

Heb gisteren een dvd opgehaald waar films zijn overgezet van video's waar Hans op staat. Vannacht nog lang gekeken en dan zie je toch een vrolijke man.

Onvoorstelbaar, maar toch een geluk dat we hem nog zevenentwintig jaar bij ons hebben gehad. Dan denkend aan het verdriet van Anita en Maurice die Dean maar net zeven jaar mochten hebben. Soms is het leven niet eerlijk.