2014 een jaar vol van herinneringen. Vijftig jaar geleden stierf mijn vader, veertig jaar geleden mijn moeder, dertig jaar geleden de oma van de kinderen en twintig jaar geleden onze zoon Hans.
Pa stierf op 19 juni 1964 na een lang ziekbed. Hij was gedurende de laatste vier jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit gekomen.
Op de dag, 13 november 1964 dat Kennedy vermoord werd kwam ik 's middags thuis en hoorde dat pa weer naar het ziekenhuis was gebracht, daarna is hij niet meer thuis geweest.
De moord van Kennedy hoorde ik pas s avonds van Leny en Lood die ook kwamen. Ging een paar keer in de week naar het ziekenhuis.
Soms kende hij me maar ook niet altijd. Zag er soms best tegenop om weer op bezoek te gaan. Wat wil je twintig jaar en nog met zoveel andere dingen bezig. Eerst lag hij gewoon in het ziekenhuis, later op de neurologie dat waren barakken die achter het ziekenhuis stonden.
Toen op 15 juni het bericht kwam dat pa stervende was en wij allemaal naar het ziekenhuis moesten komen zijn Bart en ik (we werkten samen bij Wormmeester in Terborg) naar huis gegaan.
Iedereen kwam vrij snel alleen voor Annie uit Den Haag was dat onmogelijk.
Dinie lag ook in het ziekenhuis dus die vielen ook af. We maakten roosters voor het waken want je moest tussen door toch ook slapen. Heb toen eigenlijk voor het eerst ook als volwassene met mijn zusters en zwagers gepraat.
Hiervoor bleef ik voor hun altijd het kleine broertje. Toen begon ik me ook te beseffen dat ik na de dood van Pa alleen met ma zou achterblijven.
Nog geen idee hoe dit allemaal verder moest gaan, gewoon op dezelfde wijze? Wist het niet.
Besloten werd al snel dat ik de meeste dingen zou regelen omdat ik de enigste was die nog thuis was.
Ben vooral 's nachts in het ziekenhuis geweest, vond dat ergens denk ik ook best stoer. We wisselende elkaar af en gingen tussendoor naar de "huiskamer"waar we een sigaretje rookten, Rients had sigaretten meegebracht, die dagen heb ik veel gerookt.De laatste nacht bracht de zuster nog een fles zuurstof en heb toen tegen Louis gezegd, zullen we de kraan dichtdraaien dan is hij uit zijn lijden verlost.
Toen deden we dat niet, terugkijkend en zoveel jaren verder heb ik er wel eens spijt van dat toch niet gedaan te hebben. Ondanks de zuurstof had hij het zo benauwd en had veel pijn.In die tijd deed je zoiets niet en vroeg je ook niet om het einde te versnellen.
Vrijdagmiddag kwamen Annie en Gerrit en ik ging ze van het station halen, weer terug in het ziekenhuis hoorden we dat pa net zijn laatste adem had uitgeblazen. Ik ben er niet bij geweest.
Met veel ruzie met de pastoor heeft Pa toch een waardige begrafenis gehad.
Ans was er ook en die middag zijn wij gaan wandelen en hebben veel gepraat. Ans werkte in die tijd in Rotterdam en we hadden elkaar lang niet meer gezien. Daar zijn de eerste gevoelens voor elkaar ontstaan.
Twee maanden later ,15 augustus 1964 hebben we ons verloofd.
Zo raar kan het lopen.
Mijn moeder ging Pasen 1974 naar Enschede om daar Pasen te vieren en Dora 's verjaardag. Louis had haar opgehaald en kwam nog heel even in Doesburg waar we toen woonden even aan, wensten elkaar fijne paasdagen toen, wij gingen naar Borculo om daar Pasen te vieren.
Eerste paasdag, we wilden naar het paasvuur in de Diekhoek gaan kwam Louis ons vertellen dat ma een herseninfarct had gehad en naar Arnhem naar het ziekenhuis was gebracht, ze lag in coma. Op dat moment konden we weinig doen dus hebben met Yvonne en Hans toch het paasvuur gekeken. Het feestgedeelte e maar overgeslagen, was toch niet niks wat ons verteld werd.Dinsdags naar het ziekenhuis gegaan waar ze toch redelijk stabiel was, wel in coma maar doktoren hadden weinig hoop dat ze daar nog uitkwam. Zaterdag morgen al vroeg naar het ziekenhuis , de toestand van ma was verslechterd. 's middags tegen half twee even naar Ans bellen en toen ik weer terug kwam was moeder overleden. Dus daar ook niet het sterven van meegemaakt. Ma stierf 14 april 1974 en was pas 74 jaar oud.
De laatste jaren van haar leven had ze toch nog veel gezien, De zomer ervoor was ze nog met de bus naar Oostenrijk geweest. Het was maar een klein vrouwtje en had toch heel wat meegemaakt. 13 kinderen ter wereld gebracht en al vroeg vier verloren.
15 augustus 1984 kwam een agent aan de deur om te vertellen dat de Bep, moeder van Ans, de oma van de kinderen door een auto was aangereden en was overleden. Ze had afgesproken met Lien om naar Zeeland te gaan en wilde in Ruurlo naar de trein lopen. Is tussen twee bussen door de weg overgestoken en door een auto geschept en was op slag dood. Het was een vreemde boodschap en er moest meteen van alles geregeld worden. Lien moest gewaarschuwd worden, die stond op het station van Arnhem, Spoorwegpolitie inschakelen, iedereen waarschuwen en onmiddellijk naar Borculo rijden om alles te regelen.
Hoe we dit allemaal zo snel voor elkaar hebben gekregen is me nu nog steeds niet duidelijk. Hebben het voor elkaar geregen.De automobilist had een gebroken arm en de auto total loss want door de uitwijkpoging was hij tegen een boom gebotst.
De volgende dag moest ik haar identificeren in Zutphen. Samen met Rients en ook nog een agent met mijn auto dar naar toegegaan. Het was net als in een film zoals dat gebeurde, kil en zeer onpersoonlijk. Heb dat beeld nog altijd voor ogen als ik het er over heb. Zal dat nooit vergeten.
Bep was 64 jaar dus al helemaal jong.Hebben dat huis toen supersnel ontruimt want een week later moest k worden geopereerd aan mijn schouder dus alles moest supersnel worden geregeld.
Zo hadden de kinderen geen opa of oma meer.
10 jaar later 10 juni 1994 misschien wel de zwartste dag van ons leven 's middags kwam er weer een agent aan de deur met het bericht dat Hans in Zutphen was overleden. Heel even stond voor ons het leven stil ook al hadden
Het is wel bijzonder dat het allemaal tien jaar na elkaar is gebeurd.
Het zijn gebeurtenissen die mijn leven elke keer weer een andere wending heeft gegeven
