kold

woensdag 1 december 2010

Ja het zou vandaag een koude dag worden. Was vannacht om vier al ff op en op de thermometer gekeken. -7.2, in de ochtenjas op het balkon donker Zeddam aanschouwd en geconstateerd het is niet erg warm. Zaterdag tegen Ans gezegd:woensdag kom ik lopend, niet vanuit de auto maar ik heb de laatste maanden zo weinig gelopen ven zien of ik het nog kan.
Had het op mijn hyves al vermeld nadat ik om vijf een nieuwe foto van mezelf geschoten had met de webcam,ging om alf acht nog naar bed en voor die tijd nog gekeken - 8.1. nog niet een volle graad kouder geworden dus mijn plan kon doorgaan. Toch nog in slaapgevallen en om negen er uitgegaan gedoucht en wilde bij Sydehem koffiedrinken.

Scheelt me altijd koffiezetten en toch twee senseo pads. Kwam bij de kapper langs en dacht vragen wanneer ze me weer een beetje toonbaar kunnen maken. Gao maor zitten dan woj meteen geholpen. Mot dur wel koffie bi-j hebben anders loop ik dat ook nog mis. Koffie was er eerder als de schaar. Hebben niet te veel er afgehaald maar als de mensen de ogen dicht houden ben ik toonbaar, nee Chantal heeft me mooi geknipt.(aan un old zwientje ku-j weinig kapot maken)ook daar vonden ze het toch niet veel om met zo'n temperatuur te gaan lopen naar Doetinchem.

Maar niet iedereen kent me schijnbaar als ik zeg dat ik ga lopen houd me niemand meer tegen. Had me wel flink aangekleed stond helemaal startklaar om vijf voor 1 toen er nog een monteur aankwam om de domatica (kastje met allerlei elektronica) na te kijken. vijf minuten had hij maar nodig, helaas het werd een half uur.

Tegen Ans gezegd dat ik om drie in de Ooiman zou zijn dus dat ging ik niet redden. Stevig doorgelopen, onderweg zo weinig mogelijk staan te praten en toen kwam Thea me nog tegen, was zo diep in gedachten dat ik niet eens gezwaaid hebt. Stond een beste wind had die schuin voor en op sommige stukken helemaal in het gezicht. Dat was ook het enigste dat koud werd. Had het helemaal niet koud en omdat ik behoorlijk de pas er in had merkt ik verder niks. Op het viaduct op de Kilderseweg ging Thea me weer voorbij, had de kleindochter naar de manege gebracht en kon daar heel maal niet stoppen. Kwam om drie aan in de ooiman dus kwartiertje later als gezegd.

Omdat op de afdeling waar Ans zit buikgriep heerst (heeft zij al gehad) mag ik niet naar boven en Ans niet in het restaurant, moesten in de bibliotheek gaan zitten. Hebben dat ook gedaan en toen een lekker glas thee genomen. Ben gebleven tot kwart voor vijf en de keus terug lopen of de bus.

Denkend aan nog twee uur terug lopen en nog moeten eten heb ik toen voor de bus gekozen. Die moest om vijf uur daar zijn maar kwam pas tien voor half zes, dus toen nog kou geleden.

Om zes uur in huis en kip kerry gemaakt volgens een oud india's recept gekregen van de maharadja toe dan ook nog wat. Denk dat ik van binnen een kerry kleur heb gekregen.

Och gevoelstemperatuur is het kouds als je van de warmte buiten komt als je doorloopt is het niet koud.Maar gemerkt dat ik toch vaker weer moet lopen en dan iets verder dan van bed naor de plee.

Heb nog wel steeds een gloed in het gezicht een teken dat het toch onder nul was. Een blog om iedereen gerust te stellen dat ik weer heelhuids thuis ben gekomen.

 

zorg

maandag 20 december 2010

Ik maak even een uitstapje naar mijn "hobby"voor ik het derde deel van Jan Timmermans schrijf.
Een heel denkbeeldig vorm over hoe ik verwacht dat de zorg erover drie jaar zal uitzien.
Het is denkbeeldig en geen enkele vorm  met de werkelijkheid nu

Herseninfarct, ik man 65 heb een herseninfarct gehad en lig in het ziekenhuis.De kritieke toestand is voorbij en begin weer iets bij te komen.
dag mijnheer, hoe gaat het er mee vraagt iemand in een witte jas dus zal wel dokter zijn. Mis ik ben co-assistent van de dokter. Dokters komen alleen maar kijken als het meer opbrengt. Verpleegkundige zijn omgeschoold tot administratieve krachten want elke handeling  moet wel worden bijgeouden.

Heeft u uw verzekeringpasje bij u en een legitimatiebewijs anders mag u hier niet blijven. Ik kan geen woord uitbrengen en mijn rechterkant ook niet bewegen.
Probeer wat te herinneren maar schud het hoofd van nee. Een zuster woelt in de kleding die schijnbaar mee is gekomen en vind beide documenten want die heb ik altijd bij me. We zullen met de zorgverzekeraar even contact opnemen en dan kom ik terug.

Die co heeft me wel aangekeken maar niks gedaan. Na een half uur komt hij terug , we gaan u helpen er weer boven op te komen, de toestemming ligt er u bent helaas maar in categorie twee verzekerd dus het betekend dat we u maar voor de helft kunnen helpen. Hij begint met een onderzoek, jammer als u hoger was verzekerd dan hadden we een EEG kunnen maken maar dat zit niet in uw pakket dus doen we het zo. Met een zaklampje schijnt hij in mijn ogen en soms knipper ik dan of knik ik want ik snap het nog niet.

Enerzijds heeft u geluk gehad dat u nog leeft maar of u ooit weer beter wordt betwijfel ik, ligt ook aan u financiële situatie af.

Die is bij mij niet erg rooskleurig dus zal snel afvallen. Na een week in het ziekenhuis waar meer vragen gesteld zijn over geld dan over lichamelijke gebreken wordt het tijd dat ik ga revalideren.

Er komt een dame van de indicatie commissie en laat me een boek open slaan wat met moeite lukt, u kunt u zelf al goed helpen het wordt zorg zwaarte pakket twee (ZZP) we zullen kijken waar plaats voor u is.

Koortsachtig begint ze te bellen, de belkosten komen wel voor uw rekening want we mogen dit niet uit de algemene middelen halen. Ik heb geen keus en knik want meer lukt nog steeds niet.

Ik krijg wel eten en drinken maar het wordt precies bijgehouden want als ik te veel neem moet ik dat bij betalen, zitten maar drie sneetjes brood in het pakket.  De vierde die ik neem betaal ik wel zelf . Na een paar huizen te hebben afgebeld want men wil mij eigenlijk niet hebben omdat ik maar in twee zit, men heeft liever zwaardere patiënten die leveren meer op, is er toch een tehuis waar ik mag komen.

Taxibusje komt voorgereden en de chauffeur wil eerst wel geld zien wan ook dat zit niet in mijn pakket. krijg een nette ontvangst nemen begint de intake. Gelukkig heeft een kennis van me mij een pen en papier meegebracht want ik kan nog steeds niet praten. Kunt niet praten? wel lastig voor het personeel want niet iedereen kan goed Nederlands lezen.

Heeft u al een voorschot voor de medicijnen betaald? Anders zal de apotheek ze niet mogen leveren, ik knik van ja want dat heb ik maar betaald en doe de huur wel later. Omdat u in pakket twee zit mag u maar twee keer naar het toilet en we doen u een pakket twee van broekje aan. Er kan er wel eens wat doorlopen maar ook dat went. heeft u familie die komt helpen bij het eten? Nee dan zetten we maar vloeibaar voedsel klaar kan u altijd met een rietje nemen.

Schrijf tal van vragen op waarom,  maar krijg geen antwoord. de politiek heeft de regels aangescherpt want de zorg kost zoveel vooral de handen aan het bed zijn zo duur. managers hebben we ook niet meer maar we hebben nu coaches, komen wel niet uit de zorg maar hebben veel verstand van financiën. ik probeer uit te leggen dat ik wel fysio en logopedie zou willen hebben.

Het eerste krijg ik 1x per twee weken en het andere zit niet in mijn pakket. U moet uw mond flink opendoen en dan maar proberen, in het verleden kon u ook praten en dat verleerd u niet.

Langzaam aan begint me de moed in de schoenen te zakken. Heeft u een pilletje voor me dat ik gewoon kan inslapen zonder wakker te worden schrijf ik op.

Mijnheer wil euthanasie, dat is bij wet verboden de sgp en cda heben dat uit christelijke gronden streng verboden en zo'n pilletje zat ook niet in het pakket. Eigen bijdrage daarvoor is €200.00 en dan nog tweede hands. Tweede hands vraag ik. ja als iemand zo'n ding net ingenomen heeft en is nog niet opgelost halen we die er snel weer uit.

Ik heb nog nooit tot een God gebeden en begin nu van de heer tot mohamet te bidden haal me er voor een zacht prijsje hier van deze aarde.

Als u in de quote 500 honderd had gestaan dan hadden we veel voor u kunnen doen helaas u mag hier en half jaar blijven en dan zoeken we een plaatsje bij het leger de heils- of bij het humanistisch verbond die hebben ook tehuizen komt wel met twintig op een zaal te liggen.

Een zeer bemoedigend vooruitzicht en begin brieven naar onze goden Mark, Geert en Maxime te schrijven die toch deze wetten hebben bedacht. Mijn brieven worden ontvangen maar voor antwoord wel even €2000.00 storten in de partijkas.

Dan zoek ik mijn heil in een gesprek met de duivel en die geeft me advies zonder geld voor te vragen. Illusie om in de hemel te komen had ik toch niet dus dan maar hellen. Gelukkig heb ik nog een riem doe die maar om mijn nek en trek het stevig aan. Er komt nog wel een claim van het tehuis dat ik eerder dan verwacht ben vertrokken.
Jammer het geld was al op.

Gaan we deze kant op?
Zo erg zal het net niet worden maar we gaan behoorlijk die kant wel op.
Alle vergaderingen die ik mee maak en voorlichtingen heeft het niemand meer over mensen.
Concurrentie en bezettingen en quota is het enigste wat ik hoor. Economisch goed  doen gaat boven menselijkheid.
Jammer, geeft me wel zoveel frustratie dat ik toch denk met al mijn bezigheden die met de zorg te maken hebben eerder te stoppen.
Men heeft denk ik geen gebrek aan mensen die aan zorg aan mensen denken. 

Jan Timmermans deel 1

donderdag 9 december 2010

Maandag 6 december was het 33 jaar geleden dat mijn oudste broer Jan is overleden. Jan altijd vertellend ik wordt honderd jaar" helaas is hij maar 57 geworden. Jan achteraf gezien een oorlogslachtoffer. Misschien niet direct, zeker indirect. Jan als eerste zoon geboren op 22 juli 1920 kon redelijk goed leren. Eerst mulo (voor die tijd toch heel wat) toen toch ambachtsschool. Geweldig handschrift en goed tekenaar. Diploma bankwerker/ elektricien gehaald. Met 15 gaan werken bij FINISH in Ulft en met 19 onder dienst.

Eind 1939 gemobiliseerd en gelegerd op vliegveld Ockenburg bij Den Haag bij het uitbreken van de oorlog. Toen het vliegveld gebombardeerd werd zijn ze verder getrokken naar vliegveld Valkenburg bij Katwijk. Wat zich in die dagen heeft afgespeeld, niemand weet het. Mondjesmaat vertelde hij heel iets. Het moet wel verschrikkelijk zijn geweest want tot op het laatst heeft hij er nachtmerries van gehad. Bukken, g.v.d bukken. daor kommen die rotzakken weer aan, als je daar  sliep kon je dat luid en duidelijk horen dat hij er weer van droomde. Hoe hij in Zeddam is gekomen zonder krijgsgevangen geweest te zijn, nooit verteld.

In 1941 moest hij werken in Duitsland en ging eerst onderduiken bij zijn dienstmaat Henk Vis in Leusden, tegenover kamp Amersfoort. Veel heeft hij daar ook van gezien en was daar heel verbitterd over wat de bezetters daar deden. Terug in Zeddam moest hij eind 1942 toch naar Duitsland om te werken. Hij kwan terecht in Bremer haven op een scheepswerf tot het grote bombardement op Bremen en Bremerhaven 1944. Hij is gewond geraakt (drie kogels in zijn rechterbeen) en kwam weer in Zeddam waar hij intussen alweer een broertje gekregen had. Hoe hij is teruggekomen op welke manier?  Zus Annie is extra voor Jan in Emmerich bij de chocoladefabriek van Lohman gaan werken omdat het van daaruit makkelijker was post en pakketjes te sturen. Jan heeft nooit iets verteld ook niet aan haar hoe hij dat kreeg en kon versturen.
Heel gesloten nooit iets van losgelaten.
Vlak voor de bevrijding heeft hij in 's Heerenberg nog in het patersklooster gelegen (later Gouden Handen en nu vol op in het nieuws). Daar is hij begonnen met plakaten te schilderen en te tekenen, zelfs onder het bombardement van Emmerich is hij nog aan het schilderen geweest, rood, wit, blauw en oranje.

Na de bevrijding heeft hij de militairdienst weer opgepakt en heeft als bewaker van de Duitsers in de kampen gewerkt. Denk dat die het onder hem ook niet gemakkelijk hebben gehad. Zo heeft hij ook in kamp Almen bij Lochem gezeten. daar leerde hij zijn vrouw Bep kennen. In 1947 zijn ze getrouwd en ging Jan in Zutphen werken en ze gingen in Lochem wonen. Het was thuis eest een hele consternatie toen hij met Bep thuis kwam, protestant en had ook nog een dochter in die tijd toch wel heel heftig.

Vakantie was zijn grootste hobby en dan heel veel wandelen. Oostenrijk daar gingen ze het meest naar toe en hij hield veel van de bergen ook al had hij hoogtevrees.

Eind jaren vijftig verhuisden ze naar Borculo waar hij werkte bij exportslachterij Wellink later Coveco. Behalve vakantie was het ook iemand die geweldig van feestjes hield. Carnaval stond voorop.



 voetballen in oostenrijk 1953

 met bep in tiroler kostuum

met dienst kameraden

een van de laatste foto's

 jan als soldaat

Jan Timmermans deel 2

dinsdag 14 december 2010

Jan en Bep woonden in Borculo in een mooie kleine bungalow met een toch redelijke grote tuin. Tuin was er vooral om van te genieten. Jan die toch altijd vrij veel overwerkte had niet zo veel tijd als hij wel wilde om vaak in de tuin te werken.
Voorkant gras daar is heel veel gebruik van gemaakt en achter gras met vooral bessenstruiken.

Na twee jaar daar te hebben gewoond kwam er een hondje, inderdaad de eerste twee maanden was het een hondje, toen werd het een hond. een echte Sint Bernard, Benno was de naam, al vrij snel werd hij ziek, over zijn ze met hem naartoegegaan om hem er weer een gezonde hond van te maken. Hij werd wel gezond maar bleef toch kreupel lopen. Doodgoeie hond, veel kinderen hebben toch wel een ritje op de rug van Benno gemaakt. Ook al sjokte Benneo maar een beetje hij is toch dertien jaar geworden. Toen kwam Barry ook een Sint Bernard maar die heeft weinig geluk gebracht en overleed plotseling met drie jaar.

De honden de tuin  de wandelingen, carnaval  en de vakanties daar genoot Jan intens van. Ook lezen deed hij graag., was hij alleeen in de wereld die hem fascineerde. Maar hij kon ook ijsberen, heen en weer lopen, nerveus was hij inwendig maar naar buiten super kalm. Tekenen deed hij niet veel meer, had nog een paar tekeningen in een doos op zolder die altijd dicht was.

Toen ik een keer wat moest pakken heb ik in de doos gekeken toch nieuwsgierig en een paar tekeningen gezien. Tekeningen van de verschrikkingskampen en tekeningen van hele magere mannen die aan het schaken waren. Ook diverse insignes lagen in de doos, allemaal Duitse insignes. Ook schriften, dat was zijn dagboek vanaf dat hij in dienst moest tot ver na de oorlog. Jammer genoeg  had ik niet veel tijd om het verder te lezen maar alles weer terug gedaan en het laten rusten.

Een paar jaar later heb ik hem gevraagd wat het allemaal was. Och gewoon dagboek van begin tot einde oorlog en de tekeningen zijn van Bremerhaven, Russische krijgsgevangenen. Russen dat waren geweldige mensen. De dwangarbeiders kregen een klein rantsoen eten maar de Russen kregen daar de helft maar van en als er een Hollander of een ander buitenlander ziek was gaven die Russen ook hun kleine portie nog af.
Veel vertelde hij niet, bleef een soort haat tegen de Duitsers houden al hoewel het met het verstrijken van de jaren minder werd.

Op een zondag denk dat het augustus 1977 was gingen we een stukje wandelen en Jan gaf aan dat wij achter moesten lopen. Henk ik heb kanker en het is slimmer als ze me zeggen maar zeg niks tegen Bep. Hij ging regelmatig onder werktijd naar de dokter, Bep wist hier niks van. Hij wilde snel het huis verkopen dan konden ze kleiner gaan wonen en hadden ook nog geld over waar ze de leuke dingen mee zouden gaan doen.

Oktober met de verjaardag van Lien wilden ze graag naar Duiven. kun je me wegbrengen want ik voel me niet zo heel lekker, verkoudheid opgelopen. Je hoeft ons alleen weg te brengen opgehaald wordt ik door een collega van het werk. We reden richting Duiven en in Doetinchem vroeg hij: rij even over Zeddam en dan heel Zeddam door. dat heb ik gedaan en overal wisten we wat over te vertellen. Een week later hoorde we dat hij ziek thuis was en geen eten binnen kon houden. Hij kwam in Groenlo in het ziekehuis waar een niet zo'n vriendelijk dokter ons kwam vertellen dat meneer Timmermans niet mee wilde werken en niet meer wilde eten.

Jan kwam weer naar huis, de artsen konden niks bijzonders vinden. Er werd een bed in de kamer gezet waar hij in kwam te liggen. Zus Mies is er een paar dagen geweest en heeft een hele nacht samen met hem gepraat. Niemand is ooit te weten gekomen wat er gezegd is. Jan moest weer naar het ziekenhuis nu in Lochem want hij wilde niet meer naar Groenlo.

4 december, we kwamen terug uit Limburg waar we ons twaalf en half jarig huwlijk gevierd hadden op bezoek. Voor Hans had hij zeeslag als sinterklaas kado, we gaan dat vaak spelen beloofde hij nog. We vonden hem op een vreemde manier toch beter uitzien alleen zijn buik was opgezwollen. Dinsdag de 6e december kwamen ze vertellen dat hij was overleden.

Mijn broer die ik eigenlijk niet als broer heb gekend. Na de begrafenis ben ik op zolder gaan zoeken naar de doos met de tekeningen, niet meer te vinden ook de insignes en de dagboeken allemaal weg. Bep verteld dat hij voor dat hij in bed kwam te liggen veel verbrand had als zij weg was geweest.

Helaas hiermee heeft hij al zijn geheimen mee het graf ingenomen. Nooit zullen we iets te weten komen wat hem gemaakt heeft tot een vaak in zichzelf gekeerde man.

Ook al zit dit wel in de familie en in sommige dingen merk ik dat ik veel op hem lijk. Niet altijd even goed maar we hebben veel dezelfde trekken. Het huis had hij tien dagen voor zijn dood verkocht met de restrictie dat Bep er nog mocht blijven wonen tot ze iets passends gevonden had. Ook daar had hij nog voor gezorgd. Om trend begrafenis had hij niks geregeld alleen op zijn grafsteen moest komen"beter rijk geleefd als rijk gestorven". Jan heeft niet erg rijk geleefd maar is eigenlijk rijk gestorven.

Hij had het huis goed verkocht alleen geen tijd gehad om van dat geld plezier te hebben.

Het zou voor mij de eerste zijn van mijn twee broers en vijf  zusters die ik mocht begraven.

huis Kronenburgerstraat

in de tuin benno, Bep, Ans, Ineke

Familie feestje voorgrond Bep, Ans, Henk,  Louis, Dora, Lood,  Eed

Carnaval in Duiven Jan achteraan als Chinees

Jan Timmermans deel drie (slot)

vrijdag 24 december 2010

Dit is dan deel drie over mijn broer jan. In het vorige deel had ik geschreven dat Jan een oorlogsdagboek had bijgehouden en dat hij dit vlak voor zijn dood heeft vernietigd.
Tussen de foto's die ik later kreeg vond ik deze twee briefjes. Een gedicht die hij waarschijnlijk reglmatig op de wc op het werk geschreven heeft. Hij moest zo vaak daar naar toe, we wisten niet wat er aan de hand was.
Ik heb het ontcijferd en er staat het volgende

Ode aan de pot

Hoor edele pot O roem van alle tijden
Wil op dit aan jou mijn dichtkust wijden

Ik weet dat je trouw aan je plichten
Zo menig druk wist te verlichten

En was de nood soms hoog gestegen
Je was tot redding steeds genegen

Het is bekend dat je zonder te klagen
Ons altijd moedig hebt gedragen

Hoe gelen, zwarten, bruine en blonden
Bij jou steeds hun verlossing vonden

Helaas ik weet schoonste pot der potten
Dat men zo vaak met jou gaat spotten

Onmisbaar stuk van ’t huwelijkse leven
Wil ons dit toch wel vergeven

Oh dat het mensdom op deze aarde
Jou respecteerde op je waarde

O machtige held nooit uitgestreden
Hoe roemrijk is je verleden

Je was ons voor in krijgskunst en in listen
Explosies heb je meegemaakt voor wij van buskruit wisten

Een trommelvuur had je reeds opgevangen
Toen wij nog pijl en boog aan ’t lichaam hadden hangen

En eer wij gifgassen hadden uitgevonden
Wist jij mijn pot dat die eeuwen reeds bestonden

Ja men gebruikte jou steeds vol vertrouwen
De vreemdste dingen kreeg jij te aan schouwen

Want armen en ook rijken
Lieten jou hun achterdeel bekijken

Je zag ze groot en zag ze klein, van vorsten en vorstinnen

En of je zo’n gezicht nu zag heel verschrompeld
Je bleef altijd jezelf en was nooit overrompeld

Helaas kreeg je van alle naties
Stank voor dank voor jou prestaties

Och dat komende nageslachten
Hier nog eens verandering in brachten

Maar toch ga voort, draag willig je lasten
En val niet om als we in duister naar je tasten

Dan kan het zijn dat je in betere dagen
Nog eens tot ridder wordt geslagen

Een mooi gedicht dat ik hier toch in dit blog wilde verwerken.
Jan en Henk, wat hebben die gemeen:
Schrijven, soms in ons zelf gekeerd, soms rust-soms woede uitbarstingen, wandelen,het sociaal gevoel en de betrokkenheid van de arbeidsverhoudingen, haat liefde verhouding met de Duitsers en Duitsland, kennen veel liedjes heel hard zingen en geen maat houden, kunnen niet dansen, lusten best een cognacje of borreltje, houden wel van carnaval maar op onze eigen manier.
En onze andere broer Bart? toch net andere gaven

Denk dat Jan een groot gesloten boek is gebleven en dat niemand hem ooit echt gekend heeft.

Een broer die ik in de hoedanigheid van broer niet gezien hebt.
Ik heb bewondering voor de gesloten manier van leven, was soms wel lastig.
Hij kon uren bij je zitten zonder wat te zeggen.
Veel te vroeg gestorven. 

Hans

Eigenlijk de dag dat we op verjaardag visite zouden moeten. 29 december, Hans 44 jaar. In gedachten koffiedrinken met appelflapen die ik meebreng, zelf gebakken.
Altijd lekker pa hoor ik hem zeggen. Grote verhalen over wat hij meegemaakt heeft, verhalen misschien wel over zijn kinderen, onze kleinkinderen. Drinken nog een pilsje of twee intussen heeft hij al en paar peukjes uitgedaan. Als ik zo mijmer dan is het jammer dat alles zo gelopen is.
Net foto's op hyves gezet van Yvonne met aanhang.
Zou mooi zijn geweest dat er nog meer opgestaan hadden.
Voor vier en veertig jaar terug zat ik om deze tijd in de verloskamer van het ziekenhuis in Zevenaar. Met spoed moest Ans er naar toe gebracht worden. Tijd voor een ambulance was er niet. In de mini van dokter Vonk reden we naar Zevenaar. De dokter was bang dat het kind onderweg al geboren zou worden. Iedereen zenuwachtig alleen Ans niet. Denk nog niet dat het al komt was steeds haar antwoord als de dokter haar wat vroeg.
Moesten lang wachten voor dat de deur open ging van het ziekehuis. Een oude non kwam aangewaggeld. Vonk snapte niet dat zo'n oud mens daar om middennacht nog rond liep.
De bevalling verliep voorspoedig en tien voor een werd Hans geboren. Nu vier en veertig jaar later en toch heel wat tranen verder hebben we hem niet meer. Eet morgen nog een appelflap om tien uur, had ik nog bewaard. Morgenavond drink ik nog een biertje.
In gedachten vier ik zijn verjaardag. Als het weer het toe laat ga ik nog naar hem toe, zal hem feliciteren.
Alleen,  het is zo koud aan het graf daar op de Slangenburg.
Ook na ruim zestien en half jaar mis ik hem nog steeds.
Toch jongen gefeliciteerd 

2010

woensdag 29 december 2010

Zoals elk jaar maak ik de balans op van een jaar. 2010 een turbulent jaar. ook wel een krankzinnig jaar zoveel gebeurd.Begonnen in Limburg ook daar nog carnaval gevierd. Toen gekozen voor Zeddam. Laura 18 geworden, een jaar in het appartement.

In mei kermisboekje gemaakt. heel veel werk aangehad, Voorbereidingen voor schutterij jubileum, foto's gezocht, gescand, flyers gemaakt en tussendoor nog zoeken en schrijven voor het Sydehem boek. Soms wel twaalf uur achter pc. Mei feestweek Sydehem wat een geweldig succes was.
Juli kermis veel te heet dus was een stuk minder maar toch wel gezellig.

Juli een dagje Alkmaar om nooit te vergeten. Portemonnee verloren en weer teruggekregen, Zeddam even wereldnieuws door de storm die zelfde dag.
September 110 jarig bestaan schutterij, vijf dagen werk daar gehad. De beide feestdagen bijna zonder alcohol. Toch en groot succes.
Oktober het grote gebeuren, uitkomen van het boek. Eerst druk met Gerardusdag, mensen hebben genoten. 100 jarig bestaan Sydehem en voorganger. Draaiboek gemaakt en geholpen met de aankleding en versiering. Was geweldig, behalve geslapen heb ik toen van alles op Sydehem gedaan. Toen moment supreme, spech op laatste moment geschreven zat goed in elkaar. Was trots op mezelf.
Toch niet helemaal met de gedachte er bij net ervoor telefoon gehad dat Ans was gevallen en wist meteen dat het niet goed zat.
Yvonnen en Gabrie toch gebleven. Terugreis van Gabrie en de kinderen vol tegenslag. Ans opgenomen in Den Ooiman, ga er regelmatig heen om Yvonne toch ook zo veel mogelijk te ontlasten dat Ans regelmatig bezoek heeft.
Een bijzondere eerste kerstdag Ans, Yvonne, Gabrie, Koen Laura en Jasper met zijn alle hier gegeten.
Boek redelijk verkocht heb er nog wel heel wat moet mijn gedachten daar nog over laten gaan.
Feestjes en begrafenissen gehad.
2010 zal zeker heel lang in mijn gedachten blijven.
Een jaar waar ik me wel van bewust geworden ben van mijn solo bestaan.
Een jaar met ups en downs.

Afgelopen jaar was ik goed of was ik slecht
Was het gemaakt of was het echt
een jaar met hoogte en dieptepunten
soms wilde ik wel te veel stunten
zelf weet je het niet
het is een ander die het ziet
hoop dat al mijn familie, vrienden en bekenden zelf
mij nog wil hebben in tweeduizend elf 

nieuw jaar, nieuwe kansen

zaterdag 2 juli 2011

Dit is dan het eerste blog voor 2011. Wat een getal. 2011.
Nooit verwacht om dat mee te maken, toch vanzelf gekomen. Wel vanzelf maar wel met de nodige hobbels.
We zijn nu op de helft van 2011. Toch pas eerst blog van dit jaar. In twijfel gestaan schrijf ik nog of stop ik. Hetzelfde met Hyves, wat kan je schrijven en wat niet. Nu besloten om toch weer verder te gaan met mijn blogs. Gemerkt dat er toch veel opgekeken wordt en dat sommige mensen erg verrast zijn als ze zoekende naar wat anders bij mij dan terecht komen. Het eerst half jaar heeft zich gekenmerkt door eerst alle perikelen rond Ans. Die is helemaal weer opgeknapt en loopt en fiets weer in het rond. Half jaar toch weer de vriendschap met Anne Marie aangehaald. Ben weer paar keer in Limburg geweest en zij ook hier. Met haar kan ik lachen en we hebben beide wel dezelfde humor. Aangekondigd dat ik beslist over anderhalf jaar met alle bestuurlijke functies stop. Bewonersraad, schutterij en Heemkunde. met 70 geen verplichting meer. Dingen doen die ik leuk vind en nog wil doen. En dat is nog zoveel, ideeën opgedaan om toch nog een boek te schrijven. Moet nog heel veel foto's voorzien van namen en teksten. Half jaar dat ook gekenmerkt werd door het fenomeen jeuk. Al wel drie maanden veel jeuk. Waar het vandaan komt? raadselachtig. Huisarts en internist wisten het niet ben voor veel dingen allergisch maar daar kan het niet van komen. waar dan van ? veel vraagtekens Dermatoloog wist het zonder me gezien te hebben galbulten of netelroos. Medicatie gekregen en het leek goed te gaan, helaas is weer terug aan komen. Heb bruiloften gehad en begrafenissen. Heb weer veel leed meegemaakt, mag me toch wel gelukkig prijzen dat het bij mij beperkt blijft tot beetje jeuk.Kermisboekje weer klaargemaakt meer tekst er in gezet als ooit. Heel druk mee geweest, volgende week hebben we kermis dus dan zal er verder weinig van komen om iets te schrijven. Vanaf nu probeer ik toch elke week weer een blog te schrijven. Dus voor al mijn volgers over de wereld dit was weer een korte blog vanuit het Montferland. Bovenste foto een blik op de kerk en molen voor dat het appartement waar ik in woon gebouwd was. Rechts de Padevoort in december en links het Kermisboekje waar ik best trots op ben. Ontwerp en tekst tenminste het meest is door mij ontworpen en geschreven maar liefst 56 pagina's en 84 advertenties

.

Zevenaar

maandag 4 juli 2011

 

Vandaag dan naar Zevenaarse kermis geweest. Wilde eerst via Doesburg waar ook kermis was gaan maar daar toch vlug afgezien.Zevenaar op 11 dagen na 35 jaar gewerkt. wat zocht ik daar eigenlijk. Weet niet dacht even aan de schutterij waar ik toch ook veel bestuursleden van ken. Die waren al binnen toen ik daar aankwam. was gefietst va Loerbeek en Didam. Had de oud schoolroute gefietst. Op de maanden na die ik gespijbeld heb ben een jaar in Didam naar school gegaan. VGLO of wel voortgezet lager onderwijs. Om op de LTS te komen of Mulo moest je 12 jaar en acht maanden zijn. Die had ik niet toen ik van de lagere school kwam. Dus de keus of nog jaar zesde klas of VGLO school. Gekozen voor het laatste. Een school geleid door fraters, geen paters. Een frater had wek voor geestelijke gestudeerd maar op een of andere manier net niet zover geschopt dat hij kerkdiensten  mocht lijden of iets met sacramenten doe kon. Het is me nooit duidelijk geworden waar het verschil in zat maar het zij zo. Er ware drie fraters en een burger leerkracht. Ik zat bij frater Ignatius, een klein vinnig mannetje. Nu terugdenkend heel gefrustreerd dat hij toch geen priester was. Ik kon er helemaal niet mee overweg en bracht er ook niks van terecht. Kon heel goed het handschrift van mijn moeder nadoen en schreef regelmatig ziekte briefjes en spijbelde er vrolijk op los. Bracht uren door in het bos bij mooi weer en met slecht weer ging ik naar mijn zus in Genderingen dat ik vrij was van school.
Bleef daar tot einde school en ging naar huis. maar de route Zeddam Didam dan gefietst en door naar Zevenaar.. Ook daar kwamen nostalgische beelden naar boven toen ik zo door de plaats liep. Veel veranderd. gekeken daar was vroeger de bakker, daar de zaal waar ik voor het eerst een toespraak hield. kon me de beeld zo weer voor de geest halen. Stilgestaan bij het hek van Turmac waar ik al die jaren doorheen was gegaan. Het hoofdgebouw wordt nu gemeentehuis. Vind het wel mooi. is een stukje historie. Industrieel erfgoed. Heb er met toch heel veel plezier gewerkt. Mooie tijden afgewisseld door minder mooie tijden. Heb daar de wereld leren kennen en ben daar gevormd en gehard. Heb daar dingen gezien en meegemaakt waar ik nu nog wel eens van denk hoe was dat mogelijk. Ben er weggekomen niet op de aller charmantste manier maar achteraf geen spijt van gehad. Heb heel veel collega's gehad en vond het dan ook mooi en was er trots op dat ik vanmiddag nog een paar keer herkend werd en dat er oude herinneringen werden opgehaald. Och zal periode Turmac nog een keer uitvoeriger beschrijven. Terug weg over Babberich stond stevige wind en was dan ook blij weer het bos over te zijn en in Zeddam aangekomen zonder problemen behalve zadelpijn. Nu is ook de zondag weer ten einde en maken we ons op voor een nieuwe week.

Een paar foto's van mijn turmac tijd.
Bovenst foto met directie uit Zwitserland, ander speech bij afscheid van collega en onderste Turmac zoals het op moment dat ik daar wegging

kermis 2011

maandag 1 augustus 2011

Zo Zeddamse kermis 2011 zit er al weer een paar weken op. Was een goeie kermis, toch  heel anders als andere jaren.  Boekje was netjes op tijd bij de inwoners van Zeddam in de bus. Veel complimenten gekregen. Misschien iets te veel tekst zo dat de foto's kleiner moesten worden maar zag er prima uit. Paar taal en zet fouten maar mocht de pret niet drukken.  De tent werd al vroeg neergezet en Henk O en ik waren op de maandag al redelijk op tijd om te zorgen dat die werd opgezet waar het ook komen moest. We begonnen met vrijdag met inschrijven.

Intussen was Anne Marie ook al gearriveerd. Zij ging toen ik richting tent was naar haar oom en tante in 's Heerenberg . Op zaterdagmorgen vertrok ze al weer vroeg naar Posterholt, en ik ging aan de slag om bij het Hof van Varwijk de parkeerplaats af te zetten voor de serenade. Toen richting tent, rommelmarkt voor de kinderen. helaas niet veel aanmeldingen  maar was gezellig. De middag eerst rondgang door het dorp en toen koningschieten. Hele goede koning gekregen in de persoon van mede bestuurslid Jan Bruggink.

Zaterdagavond goeie muziek en ben toch behoorlijk nuchter gebleven en half een naar huis gegaan, bleef nog hulp voldoende over dus netjes op tijd.Zondagmorgen traditie eerst naar de kerk, toen rondgang en serenade bij Sydehem, heel ff de woonboot gedaan met o. a. Sandra en Monique,met bestuur van de gastvereniging kennis gemaakt en bij shin chen wezen eten.

Eerst nog optreden van de jeugd gehad die met onze d. j. volop meededen. De avond verder weer tot half een volgehouden wel paar pilsjes maar toch niet zo heel veel. maandagmorgen gezamenlijk ontbijt, helaas door omstandigheden bleef het mijne maar beperkt tot een krentenbol, vogelschieten, heb net zoveel geraakt als andere jaren. En verder rustig gehouden. 's avonds nog paar pilsjes gedronken en hand en span diesten verricht daar waar het nodig was en tot bijna einde gebleven. Aan alcohol niet veel gehad ben redelijk nuchter gebleven toch wel plezier gehad. De dinsdagmorgen nog geholpen met afbreken n toen richting Limburg gegaan naar Anne Marie die de vorige dag een kijk operatie had ondergaan en weer het nodige misging. Daar twee weken gebleven, fijn gehad. We zijn nog een dag naar het zuiden en België geweest waar het heel mooi was en bij de abdij in Val Dieu koffie hebben gedronken. Anne Marie op hele subtiele wijze de musjes gevoerd.  Helaas was het weer niet al te mooi maar hebben toch wel paar keer een uitstapje rolstoelpad kunnen maken.  Maar we zijn nog in Katwijk bij Wim en Wil op bezoek geweest. was wel bar om de hele weg achter de ruitenwisser te moeten zitten maar ook daar hebben we ons best vermaakt en was het gezellig. Afgelopen zaterdag met de schutterij in een bus naar Esserden geweest waar we waren uitgenodigd . Was een mooie avond en gistermiddag dan met Marcel, bart en Anouk naar de open dag van de Graafschap geweest. Bart de handtekeningen op zijn Graafschap shirt en Anouk op de bal. Dus die hebben ook hun middag gehad en nu gaan we over op de dingen van de dag. 

Wandeltochtje.

maandag 8 augustus 2011

Gistermorgen al vroeg besloten om er een wandeldag van te maken. Even Elterberg en weer terug. om tien voor elf gestart. Drinken meegenomen en crackers voor onderweg. Op de Elterberg een salade nemen met water en dan naar huis.
Was mooi weer en bij het Montferland, kan nog wel doorlopen via 's Heerenberg dan kan ik best in Elten komen.Onderweg stonden nog een paar bosbessen, geplukt en opgegeten . Smaakten natuurlijk nergens meer naar. Dus de weg die we vroeger ook wel liepen richting de wal. Stukje terug gelopen

gezicht vanaf de wal

en dan stukje richting plantage verder beukebuske waar we toen we een jaar of vijftien met onze eerste vriendinntjes liepen. Kwamen meteen beelden en namen bij met wie ik al wel eens gelopen had. Eerste vriendinnetje in 's Heerenberg was Erica.  Soms liepen we met meerdere stelletjes tegelijk ander keren was je  alleen met haar. Standaard was haast het weggetje richting beukebuske. daar aangekomen werden er een paar heel onschuldige kusje gegeven, verder dan dat durfde je al helemaal niet. We waren net tot de ontdekking gekomen dat de Heer twee soorten mensen had geschapen. Soms gingen we ook wel eens naar de plantage waar een heerlijk liedje over is geschreven door Bernard Engelbarts. Heel mooi en ieder van ons die daar wel eens is geweest heeft zo'n plekske.

De plantage

Kasteel

was toch een stukje memory de la amour. Als je daar loopt denk je met weemoed terug aan die tijd. Soms liep je met een meisje maar toch met een idee, eigenlijk de verkeerde. Die jij liever had gehad was dan al voorzien van een andere vriend. En je was wel helemaal stinkend jaloers op die vriend. Jij wilde die graag hebben maar helaas had ze in jouw ogen de verkeerde gekozen.

Doorgelopen richting Stokkum en toen links af de oude groene grens over het bruggetje en ik was in Duitsland. eerst nog een Nederlandse peer geplukt. Keihard maar toch bijna helemaal opgegeten. Richting Huthem langs Borghees.

Waarheen gaan we?

Na dit bord dan richting hog Elten gelopen. mooi stukje bij het kasteel van Borghees, dan langs de golfbaan waar je dan zoiets unieks ziet. Doorgelopen en bij de brug over de Wild stilgestaan dat ik hier ooit de eerste kennismaking heb gehad met het water om in te zwemmen.

Toch wel een geweldige kunst om een golfbal zo op een paaltje te slaan

Verder langs het riviertje gelopen war nu een camping bij is en aan de bovenkant staan de oudste stacaravans die aan renovatie toe zijn. Appel geprobeerd was ook nog niet erg rijp. En wel zo hard dat ik aan mijn click moest denken

De Wild

Stiftskerk Hoog Elten

Hierna de beklimming van de Elteberg Niet via de trappen maar gewoon over de weg omhoog. Trekt er lekker in bij de bovenbenen. Bij het pannenkoekenhuis toch een salade met een fles water genomen en toen de terugreis aanvaard.Rustig begonnen aan de terugtocht stuk Pieterpad volgen dus over de Hulzenberg terug lopen. Blijft een schitterend stuk daar . Heide die in bloei komt (erica)

Op de purperen heide

En als je loopt en de ogen de kost geeft zie je uit de heide zomaar paar hagedissen te voorschijn komen  en heb deze kunnen fotograferen. Bramen geplukt proefde je meteen dat die geen zon hadden gehad. heel zuur. Maar schijnt goed voor je maag te zijn

Hagedis waren er erg veel 

 Klein maar toch mooi in beeld kunnen krijgen. Toen aan het praten gekomen met Pieterpad lopers die richting Elten gingen  en zelf niet meer op de route gelet.  Is een paadje en dan loop je helemaal tussen de varens.

Bed van varens

Vond het al vreemd dat ik zo lang de auto\'s van de snelweg kon horen en jawel hoor ik kwam uit op de weg van Beek naar Elten. Dus ik moest Peeskes bult oversteken om weer richting Zeddam te komen. Dus rechtdoor en dan stukje links en dan weer rechts proberen maar weer de goeie koers te vinden . is gelukt. Om vijf na vijf was ik weer in huis. Moe maar wel voldaan .  Het waren toch wel vijfentwintig km die ik gelopen had. Omgekleed want er kwam nog een Hyves vriendin met haar moeder (ook oud Zeddamse) koffiedrinken maar helaas ik had niks bij de koffie omdat ik dat pas morgens vroeg gelezen had dat ze kwamen. Was wel gezellig. Gemerkt dat het naar de herfst loopt. Zijn al veel paddenstoelen. heb er een paar op de foto gezet. Doe ze niet allemaal in dit blog dan wordt hij veel te lang

Zwammen en paddenstoelen

Dit is een blog met toch veel nostalgie. Stukken die ik vroeger gelopen hebt. De wee moed van de vriendinnetjes. het van de boom plukken van het fruit Lekker appels of peren jatten, plukken van de bosbessen en de bramen. Het is een stukje ook vroeger geworden. Denk veel terug aan de                      's Heerenbergse tijd en als ik bij Anne Marie ben halen we nog wel eens herinneringen op.Zo af en toe komen we nog met stelletje vrienden van vroeger bij elkaar.Merken wel dat we ouder worden met veel dingen maar de herinnering blijft.

Afscheid

donderdag 6 oktober 2011

Op 23 september hebben we definitief afscheid genomen van Wim.
Wim is de man van de oudste dochter (Wil) van mijn zus Annie.
Een week er voor ben ik nog in Katwijk op bezoek geweest en we wisten beiden dat het de laatste keer zou zijn dat we elkaar in leven zouden zien.
Was best emotioneel en de terugreis in de trein ben ik er dan ook behoorlijk mee bezig geweest. Wim wenste mij een goeie reis terug naar de Achterhoek en ik wenste hem een goeie reis naar het grote onbekende.  Hij accepteerde dit met "eens zien we elkaar toch wel weer".
Heb hem gevraagd de groeten te doen aan allen die hem voor zijn gegaan en die we samen hebben gekend.  Hij heeft mij gevraagd om vooral met Wil contact te houden en heb hem beloofd dat ik Wil zeker niet zou vergeten.
Wil en ik schelen elkaar iets meer als negen maanden dus we zijn samen opgegroeid ook al woonde ze toen al in het westen van het land. Elk jaar kwam ze trouw bij opa en oma logeren en ik vond het wel erg spannend dat iemand uit de stad (Den Haag) bij ons kwam logeren.
Als Wil en Gerard weer opgehaald weren mocht ik altijd mee naar Den Haag. We hebben samen veel gespeeld.
Ik heb Wil geleerd dat ze plat moest praten en Wil leerde mij hoe iets in ABN gezegd moest worden.
Ben bij de verloving van Wil en Wim geweest. denk dat dit in 1961 is geweest. Als verlovingsgeschenk heb ik hun een strijkijzer gegeven.
 Was in een klein zaaltje en de hit van toen was Mary Lou.
 Ze hadden me gevraagd getuige te zijn met hun trouwen. helaas kon ik die belofte niet waar maken omdat ik de morgen voor ik richting Den haag vertrok van een steiger werd gereden en zes weken ziekenhuis mocht verblijven met een gebroken rug.
We hebben daarna regelmatig contact met elkaar gehad. Alleen de bezoeken waren niet regelmatig meer. We zijn elkaar nooit uit het oog verloren. Later was er wel meer contact en zagen we mekaar regelmatiger. Wim en Wil helemaal Griekenland fan waar ze dan ook elk jaar naar toe probeerden te gaan.

Met Wim toch vaak ook heel diepgaande gesprekken gevoerd. Hij was toch wel iemand die je kon vertrouwen, niet een vooroordeel had over zaken maar wel een standpunt innam die hij niet meer losliet.
Mocht hem graag en denk dat het wederzijds was. In 2006 stonden ze met Zeddamse kermis plotseling bij ons voor de deur. Wilden toch een stuk folklore meemaken. Wim had geen idee wat kermis op het platteland is. dus zijn met ons (samen met Annie) opgetrokken.
Hebben in het zandgat het koningsschieten gevolgd waar Wim veel interesse in had.
Vorig jaar terug plotseling een telefoontje waar ik ergens zat.
Opdat moment was ik bij Anne Marie in Posterholt en van Wim onmiddellijk"we komen er aan". hebben gelogeerd in Vlodrop. Zijn wel bij ons op visite geweest en hebben toen veel gepraat en gelachen.
De contacten over en weer bleven.
Wim bleef toch erg optimistisch over zijn ziekte en de wil om voor zijn broer Joop te zorgen maar vooral om zijn Wil niet in de steek te laten..
Samen met Anne Marie zijn we nog in Katwijk geweest een paar dagen voor hij het definitieve "er is niks meer aan te doen" te horen kreeg. Tijdens dat bezoek hadden we niet in de gaten dat dit de boodschap zou worden. Op de terugreis naar Limburg waren zowel Anne Marie als ik erg optimistisch. Helaas het mocht niet zo zijn.
Wim is niet meer en Wil zal alleen verder moeten.
Maar met de belangstelling die er was bij de crematie zal ze niet eenzaam blijven.
Een fijn man is er niet meer.

Bartje Timmermans deel 1

Ik heb gemerkt dat mijn oude blogs slecht te vinden zijn of ergens verdwenen zijn. Dus ik ga mijn oude blogs opnieuw hier publiceren. Dit blog is geschreven in november 2011

Lambertus Antonius (roepnaam Bart) kwam als vijfde kind  van Lambertus Timmermans en Wilhelmina Visser op 4 juni 1927 te Braamt op de wereld. Kwam in een gezin die al drie dochters en een zoon hadden.
Vader was net werkzaam bij de PGEM in vaste dienst. Wel een goede baan maar beslist geen vetpot.Toen Bartje of broertje zoals hij ook wel wedt genoemd verhuisde het hele gezin naar 's Heerenberg en kwamen te wonen aan de Grindweg nu Zeddamseweg. Daar is Bart nog  naar school geweest maar toen hij 7 was verhuisde ze naar Zeddam.
Ook aan de Grindweg nu 's Heerenbergseweg. Bart was regelmatig ziek en was negen toen hij voor het eerst in het ziekenhuis in 's Heerenberg kwam te liggen. (daarna minstens nog 78 ziekenhuisopnamen)Halsklieren werden weggehaald. Is schijnbaar niet erg goed behandeld door de zusters (nonnen) heeft zijn leven lang hekel gehad aan nonnen.
In de oorlog heeft hij de nodige kattenkwaad uitgehaald vooral met zuster Mies waar hij vel mee optrok. Hij zat in de vijfde of zesde klas toen meester Helmes op bezoek kwam en Bart aardappels aan het sorteren was, hij moest de kleintjes er uithalen en de meester vroeg Bart wat ben je aan het doen? Bart vol trots ik ben aardepijpeltjes aan het lezen meester. Wilde heel even beschaafd Nederlands praten.
Met veertien ging  Bart werken als leerlingelectrcieen bij Pietje Palm. Was kort bij en was onder de pannen hij kon wat leren want op school absoluut niet ging, Hij had er geen zin in. Met zeventien kon hij bij Wassing in Doetinchem beginnen en zijn voorkeur ging toch meer uit naar het loodgieters vak.Hij durfde hoog te klimmen en haalde ook daar de nodige kunsten uit. Bij het kantoor van de toen GTW is hij van het dak afgevallen en wonder boven wonder in een berg zand terecht gekomen. Dit hebben we pas jaren later gehoord van een collega van hem. Hij begon natuurlijk ook zijn pilsjes te drinken en met kermis kwam hij thuis dat hij niet meer wist in welk café hij geweest. Natuurlijk werdt hij lid van de schutterij, de kajotters (KAJ Katholieke Arbeiders Jongeren) Hij liet zich vaak voor het karretje spannen want hij was niet te beroerd om anderen te helpen. ia al eens opgetreden bij een show van een hypnotiseur en is onder hypnose gebracht tot grote ergernis van mijn zusters die ook in de zaal zaten.heeft zich bijna helemaal uitgekleed en een citroen opgegeten. ouderen in dorp hebben het er nog wel eens over. Moet echt een attractie zijn geweest. In ons gezin vonden ze het maar niks .

Bart was en bleef klein van stuk dat heeft er wel toe geleid dat hij voor militaire dienst werdt afgekeurd en niet naar Indië hoefde. Tot grote opluchting van mijn moeder. Bart had vee last van hoofdpijn maar och ging eigenlijk met een aspirine wel weer over. Bart ging naar elke wedstrijd van Zeddam kijken was een geweldige supporter maar ook net als zijn andere broers beslist geen sportieve kijk op een wedstrijd. Bart ging met een collega op vakantie.Met de fiets naar Zandvoort. Dus een van de vroegste foto's die ik van Bartje kon vinden. In 1951 had Bartje zo'n hoofdpijn en dat dagenlang en er kwam veel viezigheid uit zijn hoofd via de mond wat echt niet prettig was voor hem maar voor ons zeker niet. In Doetinchem zaten ze met de handen in het haar want ze hadden al neuspoliepen, neustussenschotten

Op bezoek in Groningen

 van links naar rechts achter aan Jan Timmermans, Eed Beumer Ma Timmermans,Bartje Timmermans
Dinnie Timmermans, Broer gerritsen (daar had Dinie toen verkering mee),
knielend de chaufeur Bennie van Remmen pa Timmermans
 Op de voorgrond Mies Beumer Timmermans, Bep Timmermans Olthoff en Lien Timmermans

 en amandelen weggehaald. Bart had  ook al een kaakoperatie achter de rug dus al vrij vaak in het ziekenhuis gelegen. Na beraad van de doktoren daar werdt er contact gezocht en werdt hij doorgestuurd naar Utrecht. Bart werdt daar geopereerd. Een voorhoofd operatie. het betekende dat er een snede gemaakt werdt net boven wenkbrouwen. Dus als waren het hel voorhoofd kwam los te liggen. het is altijd een behoorlijk litteken gebleven Helaas konden ze daar ook niet vinden wat ze zochten. Bart moest drie weken in Utrecht blijven liggen. Het betekende dus dat ik op een zondagmorgen met mijn vader en moeder naar Utrecht mocht gaan om Bart te bezoeken. Keek mijn ogen uit wat een ziekenhuis. Heb meer aandacht gehad voor de omgeving als voor Bart denk ik. Eigenlijk durfde ik ook niet goed te kijken want bijna het hel hoofd zat in verband en er kwamen allerlei slangetjes uit. Vond het eigenlijk maar niks en was blij dat we weer naar huis konden gaan. Dus Utrecht was helaas veen vooruitgang. tussen de ziekenhuis opnamen door ging Bartje toch vrolijk fluitend naar zijn werk. op een dag kwam hij toch best overstuur van zijn werk terug en vertelde dat de oudste knecht waar al niet zo heel goed mee op kon schieten de baas werd. die ging trouwen met de vrouw van zijn baas die een jaar te voren was overleden. Bart vond het maar niks en wilde daar zo snel mogelijk weg, Maar eerst moest Bart weer onder het mes en nu wel in Groningen. Ook daar moest bat drie weken blijven en met een familie beraad werdt er besloten om er met een busje naar toe te gaan. Gelden bij elkaar gelegd en busje gehuurd en naar Groningen. Busje was vol en ik mocht niet mee. ik mocht in Lochem blijven bij Annie en de oom en tante die daar in huis waren. er konden maar negen passagiers in dat busje. Een week later mocht ik wel mee maar met de trein en met alleen moeder. in huis waren best veel zorgen om Bart en waren oh zo blij dat hij weer thuis was. In november 1952 verhuisden we naar de Violenstraat daar begon het Bart snel te benauwen, hij wilde wel het huis uit. Deel twee volgt nog wanneer?

van links naar rechts

Henk timmermans,Lien Velsink Timmermans , Bartje Timmermans,

Dinie Straub Timmermans