Pa

vrijdag 16 januari 2009

Op mijn hyves heb ik het nummer van Bert Heerink, het afscheid, als gadget gezet. Waarom? Eerst omdat ik Bert meegemaakt dat hij bij Hans in huis was. Details liever niet, Bert en Hans zaten allebei diep aan de grond en beiden toch behoorlijk aan de dope. Ze werkte toen samen bij een metaalbedrijf voor een uitzend bureau. Wist toen amper wie hij was. Toen ik er achter kwam wie hij was vond ik het een zielig iets, iemand die zo veel kapitaal had gehad zo aan de bedelstaf was geraakt. Ben hem wel een beetje blijven volgen. Het ene nummer mooier en beter als het ander maar toch wel bewondering dat hij alles weer op de rails gekregen heeft.Nu staat hij weer volop in de belangstelling. Bij de dood van Hans nog even aan gedacht om hem te vragen om te zingen bij het afscheid maar kon het op dat moment niet organiseren. Had mijn hoofd er toen niet naar staan. Bij het lied "het afscheid" dat gaat over de vader van Bert, kwamen mijn gevoelens voor mijn vader naar boven. Pa die ik eigenlijk niet goed gekend hebt. Eerst was ik te jong om vragen te stellen, hij was al acht en veertig bij mijn geboorte, en toen ik oud genoeg was om vragen te stellen was hij al zo ziek dat hij geen antwoorden meer kon geven. Ziekenhuis in ziekenhuis uit en het laatste jaar constant daar in liggen en helemaal dement. Meestal kende hij me niet eens als ik op bezoek kwam. Was er wel een herkenning dan was dat maar zo kort dat ik er geen raad mee wist. Hij is maar acht en zestig geworden. Later hoe meer ik alle verhalen te horen kreeg wat hij gedaan heeft, ben ik hem steeds meer gaan bewonderen. Heb hem wel vaak gemist vooral toen ik achttien negentien jaar was en naar steun zocht die ik toen niet kon vinden. Natuurlijk hij had ook zijn donkere kant en nu denk ik wel dat zijn ziekte dat met zich meebracht. Hij was zo oud als ik nu ben, al een doodzieke man. Ben blij dat er nog zoveel over hem gepraat wordt en altijd met veel respect en eerbied. Deze week nog iemand gesproken die hem gekend heeft. Die mijnheer nu ook acht en tachtig wist nog een oorlogsverhaal te vertellen dat ik nog niet gehoord had. Het moet november of december 1944 zijn geweest en er waren hier in het dorp evacués uit Noord Limburg, Siebengewald met hun schamel bezittingen aangekomen en hadden onderdak in de jongensschool gekregen. Niemand had wat te eten bij zich. Pa die net een paar boeren geholpen had om tijdelijk even aan elektriciteit te helpen en daarvoor spek, vlees en een paar metworsten gekregen had, en al die ellende zag spontaan alles meteen daar achtergelaten om die mensen toch even met een kleinigheid te helpen. Eerst een ander helpen en vergeten dat hij thuis nog een vrouw met zeven kinderen, schoonouders en twee onderduikers in huis had zitten. Toen hij daar overgevraagd werd waarom eerst die evacués geholpen waren was zijn antwoord geweest morgen komt voor de thuisblijvers wel weer wat". Gistermorgen was ik al vroeg wakker en opgestaan, voelde me niet erg lekker, het verhaal had me toch wel aangegrepen vooral op de manier zoals het verteld werd. 's middags even naar het kerkhof gelopen, het graf is er al niet meer maar waar het is geweest even stilgestaan en er over nagedacht, denkend aan de woorden uit het lied dat ik als gadget gebruikt heb. Toch ook dubbel, denkend aan mijn vader meteen gedacht dat ik geen zoon meer heb die zoiets nog kan doen Vertrouwend dat Koen me later ook nog wel zal herdenken ook al zijn er over mij niet van die helden verhalen te vertellen. Dus daarom dat nummer van die zanger.