29 december 1966

zondag 28 december 2008

Een heel bijzondere dag. 28 december 1966, Ans was al vroeg gaan liggen, was moe. Ze was die middag nog naar het consultatiebureau gelopen. Alles was goed en volgende maand terugkomen was het advies die onze huisarts gegeven had. Het kind zou toch ook rond vijftien februari komen. Tegen tienen riep ze me en zei dat ze toch wel pijn in de buik had en het wel leek dat de weeën al begonnen waren.Na nog even gewacht te hebben en de tijd eens in de gaten gehouden, toch maar de dokter waarschuwen.

We hadden nog geen telefoon en de fiets gepakt en naar de dokter gefietst, de dokter was er niet maar kon wel telefonisch geraadpleegd worden, dus gevraagd en verteld hoe het er bij stond. Het leek hem nog niet dat het al zou gebeuren en ik moest nog even naar huis en als de weeën snel achter elkaar kwamen dan moest ik hem meteen waarschuwen.

Toen ik weer thuis kwam, kwamen de weeën steeds sneller en tegen elven al om de vier minuten. Weer naar de dokter(hij was op een feestje en was nog niet thuis) weer gebeld. Ik kom direct was zijn antwoord, en bijna tegelijk met mij was de dokter er ook.

Na een vluchtig onderzoek, warm aankleden veel handdoeken mee en ik breng jezelf naar het ziekenhuis. Het kind is te klein om je thuis te laten bevallen en een ambulance duurde te lang.Helemaal beduusd wat er gebeurde, handdoeken gepakt. jas over de peignéoir gedaan en dat in de mini van de dokter. Onderweg elke keer vragend: gaat het nog?

We woonden in bij mijn zus Lien in Duiven, die gewaarschuwd en Yvonne daar aan toevertrouwd.

Op naar Zevenaar naar het ziekenhuis. Daar was de deur op slot en na dat de dokter verschillende keren op de bel gedrukt te hebben kwam daar een oude non aangewaggeld.

We moesten er alle drie om lachen en Ans in een rolstoel met een berg handdoekken bij de hand met spoed naar de verloskamer. Onderweg verwisselde onze dokter bij de kerststalletjes de beeldjes van plaats. De verloskundige en de kinderarts waren er ook snel, de huisarts vroeg of hij er ook bij mocht blijven, misschien kan ik er nog wat van leren was zijn argument. Ook leerlingverpleegsters die nog nooit een bevalling hadden meegemaakt mochten er ook bij blijven, dus er stonden wel acht mensen rond het bed. Het was ook een heel ontspannen gebeuren, de enigste die nerveus was, was ik, maar dat was bijzaak, alles verliep voorspoedig en er werden van alle kanten dan ook grappen gemaakt. Bij een volledige ontsluiting zei de kinderarts"zou het wat zijn om zo naar de HEMA te lopen"? Nou dat leek Ans toch niet de meest prettige manier van lopen. Daar tien voor een 29 december, kwam Hans ter wereld. Inderdaad een heel klein mensje, net vijf pond bracht hij op de weegschaal. Snel werd hij naar de couveuse gebracht en de aandacht ging verder naar de moeder toe, die na een heel snelle bevalling toch wel heel moe was.

Om drie kwam onze dokter weer op de kamer en vroeg of ik met hem mee wilde rijden naar huis toe, je kan hier niks meer doen en je vrouw moet rusten was zijn gebieden toon.

Onderweg de vraag, heb je een borrel bij de hand? Ja dat had ik en de dokter ging nog met me mee naar boven om nog een paar borrels te drinken. Hij was er sneller mee als ik want hij had er al vier nar binnen gewerkt en ik maar een. Om vijf ging hij weer want om half acht begon de praktijk weer.Wat waren we blij een dochter en nu een zoon.

Dat is het verhaal twee en veertig jaar geleden.

Wat zou ik graag vandaag naar zijn verjaardag zijn gegaan.

Helaas zal ik dadelijk alleen naar zijn graf kunnen gaan.

Het is wel zijn verjaardag, maar al voor de vijftiende keer voor ons geen feestdag,ook al drink ik meestal toch een biertje of iets sterks op hem en zeg :Proost Hans.

foto Hans net uit het ziekenhuis na tien dagen/27 jaar later zijn grafsteen