balans van 2014

Zoals elk jaar maak ik de balans op van afgelopen jaar.
Wat was het voor jaar?
Rommelig en ontzettend wispelturig. Begonnen n Zeddam carnaval niet echt gevierd.
Wel een prachtige zondag hier met Ronald, Willeke, Sanne, Maikel en kids

Druk de eerste drie maanden met de gemeenteraadsverkiezingen. Veel hulp van Ronald gehad. Speciaal iets je foto overal in het dorp te zien hangen. Raadszetel niet gehaald wel in de raadcommissie Ruimte en Financiën gekomen.
Ben wel trots op het resultaat, niet verwacht dat er zoveel mensen vertrouwen in me hadden om de belangen te vertegenwoordigen in de gemeenteraad.
Toen aansluitend de voorbereidingen voor de kermis, Ook daar mijn beste beentje voorgezet. In die tijd weinig tijd voor mezelf genomen. Eerst Braamtse kermis gevierd, toen naar Megchelen waar we niet uitblonken door grote opkomst.
Zeddamse kermis met lood in de schoenen aan begonnen, hoe zou dit allemaal verlopen.
Op laatste moment no
g veel veranderingen en als klapstuk de kwartfinale van Oranje, zouden er wel voldoende mensen komen? Gelukkig het werd de knaller en ging om drie met een goed gevoel naar huis. Mensen hadden plezier gehad en de tent was meer dan vol. Niks gebeurd dus we waren tevreden.
Die zaterdag gehuldigd omdat ik 12,5 lid van de vereniging was. Eindelijk een medaille er bij.


Maandag met schieten nog een gelukje er viel maar zo, zonder te raken de vleugel nar beneden dus nog weer één aan de balk.

Wel heel veel gedaan in die periode en daarna toch een weerslag van oververmoeidheid. De voorbereiding van de kringdag flink aangepakt, ook het secretariaat daarvoor overgenomen.
Tussendoor een enkele keer naar Enschede, Katwijk en Alkmaar geweest. Twee keer achter elkaar naar Luxemburg met Anne Marie geweest ook nog paar dagen in Duitsland in de Hunsruck . Ook daar weer de nodige avonturen beleefd. Toch niet meer verder gegaan naar Limburg.       Met Heidy, Bart en Anouk eerst Amsterdam en daarna  naar België geweest ook daar plezier gehad.
Euregio-treffen was heel gezellig en toen de kermis in Lengel voor eerst in jaren weer een paar keer gedanst. Een jaar vol vergaderingen, bijeenkomsten, feesten. Het liep van het een in het andere over.
Ziek geweest, beter geworden in angst over de ogen gezeten.
Een jaar met van alles wat.
Vreugde, verdriet, drukte en leegte.


En nu een jaar voor de boeg met vergaderingen, bijeenkomsten, feesten waar de agenda  nu al van over loopt.
Het zal het jaar worden waarin ik het allerlaatste feest zal helpen organiseren: kringdag 2015, kermis nog heel iets en dan trek ik daar ook de stekker van uit.
En verder ?????????
Voor alle lezers van mijn blog, vrede, geluk en gezondheid in 2015.


Leest u dit? laat eens een berichtje achter, ben benieuwd wie dit toch zijn die dit lezen.

Rare wereld.

Dit is een blog met van alles wat.
Waarom?
Er zijn op dit moment veel zaken die zo doorslaan en die via social media angstige draaien aan wordt gegeven.
Zwarte Piet discussie?
Het lijkt nu wel of er niemand bang voor is geweest, nou ik wel vond het een nare en vreemde snoeshaan.
Gelukkig kwam die bij ons nooit in huis maar in het dorp met inhalen en ook op school probeerde ik zever mogelijk uit de buurt van Pieterman knecht te blijven.
Die zak en de roe was al helemaal wat, heb best wel een tik met die berkenbezem over mijn vingers gehad.En wat was ik blij dat ik niet naar dat akelige land Spanje hoefde.
Spanje was in onze tijd niet ver van de maan en het was een land waar dan dat soort mensen leefden als die Piet. Daar wilde ik al helemaal niet naar toe.
Voor een jaar of vijftien geleden pasten Anny en ik op buurkinderen en het buurmeisje was zo bang voor zwarte Piet, als ze naar de w.c moest dan moest ik voor de deur blijven staan en haar weer mee nemen naar de kamer. ( nu drink ik met hetzelfde buurmeisje lekker een pilsje)
En nu moeten die zwarte Piet verdwijnen de redenen waarop dit aangehaald worden slaat nergens op. en zoals de Pieten de laatste jaren er uitzagen vond ik al helemaal niks.
Dus van mij uit had die Piet honderd jaar geleden al moeten verdwijnen.
Maar dit is niet gebeurd dus laat nu maar gewoon zwart zijn, grote oorringen en mag neus en tongpiercing ook nog hebben.
Ik reageer op facebook of welk medium daar nooit op en de media is wel de grootste boosdoener op de hele flauwekul.

Zelf heb ik de laatste tijd veel best leuke dingen weer gehad, samen met Anne Marie eerst twee keer naar Luxemburg geweest en voor twee

weken terug vier dagen naar Duitsland, naar de Hunsruck.
Hebben prachtige tochten gemaakt en ook weer avonturen meegemaakt. Nog een weekje in Limburg gebleven en nu weer in Zeddam terug met een volle agenda.

                                       










                                                                 
Politiek, genoeg werk, schutterij gaat gewoon door en de kringdag nadert met rasse schreden.

Tussendoor naar doktoren, logen en wat nog meer. Alles is goed op paar kleine mankementen na.
Ouderdom vertelde me vandaag nog iemand, dacht ben nog helemaal niet oud en vroeg of het kleine mankement langzaamaan zou gaan. Ze kon me de garantie van veertig jaar niet geven, die periode kon ze me ook niet beloven. Want om alles af te krijgen en wat ik nog wil doen zal ik toch best nog veertig jaar nodig hebben.

Wereldoorlog 3

Je kunt er niet om heen maar op dit moment woedt er gewoon wereldoorlog 3.
De wereld staat in brand maar vooral de westerse wereld kijkt achterom en lacht.
Het kapitaal is weer de winnaar.

In de hele wereld woedt een brand die zijn weerga niet kent.
Oekraïne, Rusland, Afghanistan, Irak, Iran, Midden Oosten, Afrika behalve oorlog ook allerlei ziektes zoals ebola, midden Amerika, delen van China, Noord/Zuid Korea, Zuid Amerika waar elke keer ergens wel onlusten zijn.

Er is voor al die landen een handels boycot behalve voor de wapen industrie want daar valt nog heel wat aan te verdienen.
We hebben veel geproduceerd en eigenlijk geen afnemers dus zo links en recht weer een oorlogje beginnen en dan zijn er afnemers genoeg zodat de schoorsteen van die industrie kan blijven dampen.
Dat daar ook veel onschuldige mensen mee omkomen dat doet ons niet zo veel, er is voor ons brood op de plank.

En wij zitten voor de buis en roepen wat erg en gaan verder met onze zak chips en het pilsje of wijntje.

Maar ook in ons eigen land begint er een oorlog te ontstaan.

De regeringen van de laatste twintig jaar vonden dat arbeiders te veel macht hadden gekregen in de jaren zeventig en dit moet uitgebannen worden.
Stukje voor stukje zijn verworvenheden weer te niet gedaan en de marktwerking in bijna alle sectoren ingevoerd.
Medezeggenschap is helemaal uitgehold. Veel belangrijke sectoren zijn geprivatiseerd, eerst de post toen de NS, en later ook de gezondheidszorg en energie.
Elke sector werd weer onderverdeeld in wazige bv tjes. met dik betaalde managers, en grote kostbare gebouwen die bijna nergens voor worden gebruikt.
Raden van commissarissen met we kennen ons toch, en zorgen dat we de portemonnee gevuld houden.
Ontslaggolven waar ook diezelfde managers en commissarissen met gouden handdrukken werden beloond om de fouten die gemaakt zijn

Salarissen werden bevroren, kranten zoals de Telegraaf die schreven dat het fout was als je lang bij één baas wekte dus de flex contracten schoten als paddenstoelen uit de grond,  vakbonden was van een verkeerde tijd en ook daar werd steeds meer macht aan ontrokken.

Het slimste is de gezondheidszorg, de ziekenfondsen moesten maar afgeschaft worden dat moest genivelleerd worden.
Iedereen ongeacht het inkomen evenveel betalen en dat stapsgewijs iets opvoeren tot het voor de onderkant onbetaalbaar zou worden dus die gaan minder naar de dokter dus scheelt weer een paar jaar.

Onderzoekers zoveel mogelijk laten onderzoeken en zorgen dat er op de duur een ziekte zal komen voor bepaalde volkssoorten.
Beginnen met AIDS hopen het alleen in Afrika en bij homo's uitbreekt. Nu ebola, hopen dat zoveel mogelijk Afrikanen aan zullen bezwijken want Afrika is een blok aan het westerse been.

Maar ook dichter bij huis beginnen we toch last van die oude sukkels te krijgen, nutteloos voor de maatschappij en kosten veel geld.
Voor dertig jaar terug hebben we gezorgd dat ze bij elkaar konden zitten en nog konden genieten van het leven maar daar hebben politieke partijen zoals het VVD en CDA vonden eind jaren negentig dat verzorgingshuizen beter konden verdwijnen.

Nu twintig jaar later moet er voortgang in komen dus wordt er niet gekeken of er mensen in wonen soms al heel lang maar we sluiten die gewoon en dat er voor vijf jaar geleden nog geroepen is dat er te weinig personeel voor de zorg is , nu komt er een giga overschot want huizen sluiten zonder overleg met wie dan ook.
Volgens de wet hoeft dat ook niet meer, een vermelding in de krant is al voldoende en het personeel kan op internet wel lezen dat ze per een bepaalde datum geen werk meer hebben.

Waar moeten die mensen naar toe? ongeveer dezelfde zorg gaan verlenen maar voor minder geld, liefst als mantelzorger want dan hoeft de thuiszorgers ook niet meer te komen.
Buurvrouw geeft wel de injectie en of het goed gebeurd is bijzaak. Sterft die persoon er aan dan is het jammer maar is al weer een dossier minder.

Zo gaat dit steeds verder en ik denk dat in veel dingen de limit is bereikt met wat men met mensen kan doen.
Er zal binnen niet al te lange tijd toch een gedeelte in opstand komen en dit niet langer pikken.
Maar ook artsen en professoren in de zorg doen goed hun best om het zo duur mogelijk te maken, bij de arts wordt al gevraagd wat je zelf denkt dat je hebt want je zal al wel op internet gekeken wat of je mankeert.

Professoren doen drie operaties tegelijk op de monitoren intussen kijken ze de pornofilm door, zijn er wel niet fysiek bij maar krijgen elke o.p gewoon betaald.
Wordt er een foutje gemaakt wat hij of zij niet gezien heeft? dan is de arts die de ingreep heeft gedaan toch de schuldige.

Het zal best een binnenlandse strijd worden tegen de cultuur die managers zich hebben aangeleerd.
De huidige politiek maakt zich daar geen zorgen over, zijn veel te druk wat ze moeten gaan doen als ze niet meer herkozen worden.

Rechts geeft minderheden de schuld en links maakt geen vuist om wat te veranderen.

En de wereldbrand gaat rustig verder, duizend doden per dag is voor veel politici wel erg weinig, blijven te veel over en voor veel de verkeerde.

Wat maken we ons nog druk, ja als er een vliegtuig naar beneden wordt gehaald met misschien wel bekende maar dat is naar een maand ook al weer vergeten want we kijken alweer in de folder waar de chips en het bier het goedkoopste is.

Toch zullen we een keer in opstand moeten komen om het gegraai en het bedriegen tegen te gaan

We zullen hier in het westen en ook in Amerika, Australië net zolang doorgaan tot we de kous een keer op de kop krijgen en dan zijn hier ook weer veel problemen opgelost.

Dat dit een keer gebeurd staat buiten kijf.
Maak ik het nog mee?
weet het niet

Het leven

In het leven hebben te we maken ontmoette hiel wat verassingen. Mooie, leuke, verdrietige en oppas Mooie.

op driewieler vier of vijf jaar

Als je geboren bent heb je geen voorstelling van wat het leven je  brengt.
Eerst is er de bescherming van de ouders tot  ik naar school ging.
School was voor mij een verschrikking. Eerst bij de nonen op de bewaarschool en toen de "grote school. Van de 1e tot de 6e klas heb ik maar drie onderwijzers gehad. Ik kon niet zingen en kon niet mooi schrijven . verschrikkelijk heb ik de school gevonden.
Het mooiste was als de meester een boek voorlas en op zo'n manier dat je de belden er bij zag.
Na school spelen vooral voetballen ook al kon ik dat ook niet was geweldig
Met plezier kijk ik op die tijd behalve school terug.
Een tussen jaar in Didam en twee jaar technische school waren ook geen succes, kon niet tegen het strenge regiem wat er was en bleef doodsbang om iets fout te doen dus de fouten stapelden zich op.
oen ik vijftien werd kreeg ik de kans om van school te gaan en er nooit meer naar terug te hoeven.
Werken en zelf geld verdienen dat leek me het ideaal.
Helaas kwam er snel snel achter dat werken toch niet zo heel geweldig was en met het vooruitzicht nog vijftig jaar te moeten doen zonk me de moed in de schoenen
Ik wisselde ingelogd al eens van baas in de loop van de jaren.
Vier bedrijven in zeven jaar dat ik voor dat ik bij Turmac kwam had ik al gehad.

4e klas lagere svhool

Geld verdienen viel een beetje tegen, vergat sdt eten en slapen niet helemaal voor nop was.De eerste jaren ging het geld wat wat ik verdiende snller er uit als dat het binnen kwam.
En toen kwamen ook de meisjes in het leven, allemaal heel pril en onschuldig. De meeste romance duurden dan ok ooit erg lang maar weet toch altijd nog de namen. Rita, Miep, Erica, Renate, Hannie, Helga, Doortje, Annie, Rie, Ellie en misschien nog wat maar daar kan ik me niet meer aan herinneren.
En dan de stille liefdes die onbereikbaar voor me waren.
 Ook dat was Een mooie tijd, een tijd met ups en downs.
Tot ik de grote liefde ontmoette Ans.

17 jaar?

Ook toen hadden we de drang om onder het keurslijf van onze ouders uit te komen door snel te gaan trouwen. Tot we merkten dat het toch niet allemaal rozengeur en maneschijn was.
De kinderen die snel kwamen namen toch een grote plaats in ons leven.
We waren best gelukkig in die tijd met z'n vieren .

hele familie

 Intussen kwamen de droevige gebeurtenissen, Het Overlijden van dierbaren Ouders, Schoonouders, Broers en Zussen, Zwagers en schoonzussen.
Toen kwam de grote klap dat one zoon niet meer te redden was van de ziekte van de tijd, verslaving. Een klap die we beiden niet te boven zijn gekomen. Tenminste niet meer samen.

zoon en dochter hans en Yvonne

Het betekende het absolute einde van ons huwelijk, niet van onze vriendschap.
De gevoelens over het overlijden van Hans liepen zover uiteen dat ik wegging.
Een nieuwe start gemaakt met Anny waar na zeven jaar een abrupt einde aankwam. De spelbreker heette nu kanker.
En weer stortte de wereld voor me in want we hadden best zeven fijne jaren gehad.

  .

Met Anny 

Zocht  troost bij een oude jeugdliefde in Limburg en er gloorde hiel zelfs licht boven de horizon, Ik voelde me thuis in Limburg en was zelfs heel gelukkig.
Helaas we waren gewend aan onze zelfstandigheid en toch ook vrijheid,
Het ging jammer genoeg niet erg lang goed

Samen met Anne Marie

Helaas we waren beide gewend aan zelfstandigheid en ging dit niet lang goed.
Weer terug in Zeddam een nieuwe start gemaakt door een LAT relatie met Gerry aan te gaan. Na 1 jaar heel abrupt afgebroken.
Terug naar Limburg na niet in relatie maar als vriendschap. Twee weken Zeddam twee weken Posterholt. We hebben hele mooie dingen meegemaakt veel avonturen beleeft.
We hadden toch verschillende gedachten over vriendschap en sinds verleden jaar weer volop in Zeddam
Gestort in veel organiseren en regelen bij zowel schutterij, heemkunde en intussen de politiek
Wel vaak denkend aan Limburg de uitstapjes naar Duitsland en de gesprekken die ik had met iemand die er veel kwam, Frits.

Gerry

.

Langzaam aan, nu Ik 71 Jaar ben geworden toch maar eens denken om mijn laatste paspoort in orde te maken.
Voel me totaal niet oud en voel me best gezond maar gemarkt dat zoiets ook vergankelijk kan zijn.
Kan ik goed alleen zijn? Meestal wel soms een leeg gevoel en dan toch terugdenkend dat ik op veel gebieden gefaald hebt.
Heb heel veel steun aan mijn pc die me door de moeilijke tijden heen sleept. kan er veel op schrijven en dan even later weer wegpoetsen.
Weet het is maar een machine maar wel een die steun geeft. Soms door het schrijven van een blog andere keer verslag of wat dan ook. Intussen is het een machine geworden onmisbaar in mijn leven. Is koud maar kan ook warmte brengen Hierdoor wel veel contact met veel familieleden die ik weinig zie.

Mijn naaste 

Maar behalve de machine toch ook veel steun van onze dochter, schoonzoon en kleinkinderen en de kinderen en kleinkinderen van Annie.
Natuurlijk ook van de vele collega bestuurders en vrienden en bekenden hier in het dorp

Zo vergaat een mensenleven, vreugde, verdriet, teleurstellingen en verwachtingen en verlangens

Kleinkinderen

 Vermaak me in mijn paleisje met mijn pc, de vergaderingen en wandel en fietstochtjes de oude foto's en archiefstukken.

kermis 2014

Kermis 2014

Kermis 2014 zit er weer bijna twee weken op en zijn al weer bezig met kermis 2015.
Woensdag heb ik een zucht van verlichting geslaagd toen alles opgeruimd was en we op een enkeling na veel lovende woorden hebben gehad.

Maanden van voorbereiden is er aan voorafgegaan,  begin oktober het verzoek kregen om van locatie te wijzigen en zelf voor de attracties te zorgen.
Er zijn heel wat telefoontjes, mails en ook vergaderingen gepleegd.
Onderling als dagelijks bestuur, maar ook met gemeente, met
kermisexploitanten met Harmonie K.N.A. met de kermiscommissie met scouting,  we hebben  alles uit de kast gehaald om de kermis tot een succes te maken.
In januari een enquête in het dorp gehouden, eind januari een extra ledenvergadering en zo langzaamaan toegewerkt naar 4 juli de dag dat de kermis van start ging.
En wie nu geloofd dat na alle zorgvuldige voorbereidingen zoiets dan vlekkeloos gaat, komt bedrogen uit. Er zijn weinig zaken die in één keer goed gingen.
We hebben met z'n allen ons best gedaan en beseffen ook wel dat er wat aan veranderd moet worden.
Iets is wel duidelijk geworden dit is de juiste plaats om in Zeddam kermis te houden en hopen nu dat door iets andere opstelling de doorkijk naar 's Heerenbergseweg beter wordt dat daar ook meer attracties kunnen staan. Deze weg zal afgesloten moet blijven ook de komende jaren dat er kermis wordt gevierd.

Kermis in Zeddam is voor vele een doodgewone dorpsaangelegenheid en dat klopt ook wel.alleen het gaat niet vanzelf.
Tot voor vijf jaar geleden hadden we als schutterij veel minder bemoeienissen er mee.
Horeca werd afgesproken hoe dat moest gebeuren, hadden geen bemoeienissen met muziek of attracties.
Langzaam aan is dit er allemaal bijgekomen en als schutterij worden we ook steeds meer door schade en schande wijzer.

In mijn bestuursperiode hebben we nu twee keer moeten verhuizen van locatie, horeca en muziek moeten we zelf verzorgen en nu dan ook attracties.

Zelf hebben we in deze periode gezorgd voor schuttersvlaggen, het kermisboekje, veranderingen in het jeugdgebeuren en dit jaar hadden we voor het eerst een lichtkrant. Heel voorzichtig geprobeerd om er adverteerders op te krijgen en aangevuld met wat foto's, wel een succes want er zijn al aanvragen voor volgend jaar om op die lichtkrant te komen.
Zo breiden we steeds onze activiteiten uit en zorgen we dat de uitgaven niet te veel boven de inkomsten stijgen.

Was kermis vroeger in Zeddam een "schuttersfeest" nu wil de schutterij steeds meer toewerken om de kermis een dorpsfeest te maken waarin de schutterij wel een rol in vervuld maar niet meer de hoofdmoot moet zijn.
Natuurlijk trekken we elke dag over straat en geven we serenades bij de verzorgingshuizen, doktoren en koning en om naar de schietbaan in het zandgat te gaan.
Kermis moet een feest worden voor Zeddammers.

Heel vroeger, net na de tweede wereldoorlog was mijn vader er ook wel druk mee. Veel kan ik me er niet van herinneren maar zo af en toe komen er flarden uit die tijd weer naar boven.
Toen was het allemaal nog moeilijker, bijna geen telefoon en veel ging via correspondentie.
De horeca stond in de rij om de kermis te mogen houden.

kermis Zeddam 1946? Pa uiterst rechts en ma hurkend met Willem Overgoor en Frans Köpp,
en vrouwen voor huis van Dr. Hoogland, waar ik nu op uitkijk

Kermis zondag trok men van feestzaal naar feestzaal. Overdag "dubbeltjsdans" dan kwam de dansmeester bij elk paar tussen de eerste en tweede dans bij elk paar een dubbeltje ophalen. 's Avonds moest er entree worden betaald.
Op zondag kwamen veel van mijn roers en zussen dan thuis, gingen we met z'n allen een kermisborrel drinken en dan was er om half 1 altijd eten. In de middag trok men richting zaal of tent om te dansen en als ze niet bleven slapen, dan na acht ging men weer naar huis.


Slapers gingen naar zaal of tent en om twaalf was het echt afgelopen en dan naar huis.
Meestal best een tikje aangeschoten. Maandagmorgen naar de schietplaats, wel eens geschoten aan de Molenweg (er liep een pad naast de zagerij van Varwijk naar de boerderij die er stond) of bij Nol Lamers (nu wapen van Zeddam) naast de zaal, later naar het zandgat.

spanning tijdens wedstrijd Nederland-Costa Rica

Als de attracties er stonden en op zaterdag ging pa, al de attracties die zelf geen aggregaat bij zich hadden, voorzien van elektriciteit en dat betekende dat ik wel eens een paar extra kaartjes voor attracties kreeg.
Helaas is dit allemaal voorbij.

Deze kermis stond natuurlijk ook in het teken van het w.k. voetballen en ook dat was een succes. helaas moesten we toch buigen voor de Argentijnen maar hebben het goed gedaan. En toen was er feest met een giga polonaise

Finale gekeken tot de 1-0 en toen zo sportief ben ik wel heb het afgezet en tot nu toe gered dat ik de huldiging van Duitsland niet gezien heb.

Volgend jaar weer kermis 3-4-5-6 juli en dan gelukkig zonder voetballen.

Schutterij

Had ik ooit kunnen bevroeden dat ik zo'n fanatieke schutter zou worden?
Misschien wel ergens. Het schuttersgebeuren werd me met de paplepel ingegoten.
Meteen na de oorlog was Pa een van de drijvende krachten om de schutterij weer uit het slop te halen.
In 1940 na het uitbreken van de oorlog en na de kermis waar de Duitsers de schutterij behoorlijk in de gaten hield, besloot het toenmalig bestuur om de schutterij niet op te heffen maar zo vlug de tijden zouden
verbeteren meteen weer aan de start te kunnen gaan.
Alleen heeft het toenmalig bestuur niet verwacht dat het zo lang zou duren voor ze weer kermis konden vieren en de schutterij weer op straat kon verschijnen.

Bestuur schutterij Braamt tweede van links Bart Timmermans

Pa was in Braamt al lid van de schutterij en ook al snel bestuurslid van schutterij St. Martinus, die onder dierenarts  Dr. Hoogland waarschijnlijk in de jaren twintig een extra zetje kreeg om zich goed te manifesteren.
Hij is zeker tot 1929 lid en bestuurslid gebleven tot ze
gingen verhuizen van Braamt naar 's Heerenberg.

achterste rij derde van rechts Bart Timmermans 1935

Of hij in 's Heerenberg ook lid van een schutterij is geweest heb ik nooit gehoord.
In 1935 toen de familie in Zeddam kwam te wonen werd hij onmiddellijk lid van schutterij St. Johannes en kwam al snel in het bestuur.
Al een week voor de kermis moest moeder de schuttersspullen al in orde brengen. Broek moest wit zijn en de vouw moest er strak in zitten. Pet afgeborsteld en moest schoon zijn en de sjerp, teken van
bestuurslid moest er goed uitzien.
Omdat hij monteur bij de PGEM was zorgde hij altijd dat er voldoende stroom voor de kermisexploitanten was. Het betekende voor mij dat er wel extra kaartjes voor de carousel waren.
Trots op Pa was ik als ik hem zag lopen met de optocht waarin de bestuursleden met de sjerp om langs de stoet liepen zoals nu sectiecommandanten.

1936 onder geheel rechts Bart Timmermans

Hij wilde zo graag een keer koning zijn maar dat is hem jammer genoeg nooit gelukt
Zo wilde ik later ook willen lopen en we oefenden met buurkinderen op het stoppelveld achter het huis.
Behalve Pa was ook Jan en Bart al vroeg lid van de schutterij. Jan is dat maar twee jaar geweest omdat hij al snel verhuisde naar Lochem. Bart was wel fanatiek schutter en is dat ook gebleven tot hij zo vaak in het ziekenhuis kwam te liggen dat het niet verantwoord was om daar lid van te blijven.
Het was vanzelfsprekend dat ik ook lid van de schutterij werd toen ik achttien jaar werd. Vond het geweldig alleen ik kon niet in de maat lopen, nu nog steeds niet. In 1962 hebben we met z'n vieren in het zandgat meegedaan met vogelschieten.
Achteraf een unieke gebeurtenis ook al stond ik daar ton niet bij stil.
Toen ik Zeddam verliet in 1964 was mijn belangstelling voor schutterij al snel minder en daar ook nooit meer verder over nagedacht.
Rond 1995 kwam ik weer regelmatig in Zeddam en ging dan 's maandags bij het vogelschieten kijken en toen tegen Henk Overgoor en jan Tomberg gezegd , als ik ooit weer in Zeddam kom te wonen wordt ik weer lid van de schutterij. Nooit gedacht dat dit ooit werkelijkheid zou worden. In 2000 toen ik bij Annie introk werd ik aan die woorden al snel herinnerd. Ik woonde toen nog officieel in 'Heerenberg en kon de boot nog even afhouden maar toen alles officieel werd ben ik dan maar lid van de schutterij geworden.
Na een jaar lid geweest te zijn kwam de vraag of ik ook in het bestuur wilde komen. Overlegd met Annie en die vond het prima en een gesprek met de toenmalige voorzitter van een paar uur heb ik in 2004 ja gezegd. op de vraag of ik ook voorzitter wilde worden heb ik toen resoluut nee gezegd, vond me te oud en te kort lid. Al snel had ik in het bestuur toch wel een bepaalde plaats en druk met alles te regelen. In 2008 heel even alles neergelegd omdat de kans bestond om te verhuizen richting Limburg maar dit heeft maar heel even geduurd, een maand later zat ik al weer bestuursvergaderingen bij en was volop in de vereniging.
Het PR gebeuren heb ik al snel op me genomen met alles wat er bij komt.
In 2007 geholpen met het ontwerpen van eerste kermisboekje, de schuttersvlaggen, de aankleding van de bielemannen en zo heb i
k toch een behoorlijke stempel op de vereniging kunnen drukken.
Altijd gezegd als ik 70 wordt stop ik met alle activiteiten maar toen we geen nieuwe secretaris konden vinden heb ik dat er maar bijgedaan en dus in plaats van minder nog meer werk op me genomen.
Ben best trots als ik meeloop vooraan in de stoet als bestuurslid, ook al is in de maat lopen nog steeds een crime.
Ben ook best trots als de gastverenigingen met de kermis komen die ik vaak met veel moeite naar Zeddam heb kunnen krijgen.
Nu vandaag het 8ste kermisboekje rondgebracht te hebben is er weer een last van de schouders gevallen, boekje ziet er goed uit, misschien links en rechts nog wel een foutje maar we hebben weer een boekje met 90 adverteerders en dat betekend dat we weer een positief saldo hebben met de kermis.
Een boekje afwisselend met teksten, foto's en advertenties, ziet er weer goed uit.
En nu over twee weken hebben we dan kermis, een feest waar ik dan bijna tien maanden ruk mee ben geweest.
Kermis is voor mij geslaagd op de woensdag na de kermis, als we positief hebben gedraaid, geen incidenten zijn geweest en veel mensen het naar de zin hebben gehad.

Voor lezers van mij blog zou ik zeggen kom 4-5-6-7 juli naar Zeddamse kermis.
.

club van zevenentwintig.

Velen zullen de "Club van zevenentwintig"wel kennen.
Helaas zet ik zelf daar de naam van Hans Timmermans ook bij.
Ook Hans koos er voor om daar bij te horen.
Brian Jones, Janis Joplin, Maria Zapata, Jim Morrison, Kurt Coubain, Amy Whinehouse zijn wel de allerbekendste.
Allemaal bewust, sommige onbewust wilden op hun zevenentwintigste uit het leven te stappen.
Wel allemaal onder invloed van drugs, meest heroïne, sommige in combinatie van alcohol of medicatie.
Voor veel was het leven zo vastgelopen, door rijkdom of door roem, maar hadden allemaal de drang om dit leven maar in te leveren.
En allemaal denk ik de hunkering naar rust. dat was bij Hans zeker het geval. Niet meer hoeven te jagen op die ene shot, niet bang hoeven te zijn voor aids of een andere enge ziekte.
Ze hebben allemaal hun rust gevonden.
Het is een illuster gezelschap.
Hans liefhebben van de muziek die de meeste van hen speelde, dus past wel in dit rijtje.
Hans die heel bewust deze keuze maakte voor nu twintig jaar terug.
Hij was al heel jong dat hij ons vertelde dat hij nooit oud zou worden heeft woord gehouden.
Vastgelopen in het leven en de uitgang voor verder niet kon vinden.
Twintig jaar geleden en het is nog steeds onwerkelijk, niet te bevatten voor allemaal die hem kende.
Eerst softdrugs en toen later heroïne en alles wat er nog meer is.
Zijn er een paar die er heel veel aan verdienen, in die tijd kende ik sommige dealers via Hans ook wel.

Zag ik ze voorbijrijden in de BMW of Mercedes, en dacht ik daar gaat mijn geld.
Och is nu twintig jaar geleden en de namen maar uitgewist, niet alle gebeurtenissen, die zijn er zo ingebrand.
Hans heeft zijn rust gevonden, wij hebben onze rust, elk op zijn eigen manier.
11 juni blijft wel een bijzondere dag, niet alleen Hans stierf die dag ook neef Gerhard overleed op 11 juni en of het niet genoeg was stierf Annie op 12 juni.
Dus deze dagen zijn allemaal dubbel.
Het leven gaat door , soms staat het een fractie van een seconde stil maar het leven draait gewoon door.
We gaan vandaag gewoon door met waar we gebleven zijn nog wel even naar het kerkhof zal nog een traan wegpinken en dan zetten we het masker van het gewone leven weer op.
Twintig jaar terug breide de club van zevenentwintig zich uit, daarna zullen er nog wel veel zo de weg zijn gegaan.
Nu zelf twintig jaar ouder en terugkijkend denk ik: waarom?

Morgen gebruiken om Annie met wie ik zeven hele goeie jaren heb gehad en ook veel te vroeg heenging te herdenken.
Op deze manier is het leven onvoorspelbaar.

sentimental journey tocht

Vandaag een "sentimental journey tocht" gemaakt. Wilde eerst heel wat anders doen maar op laatste moment gekozen om naar Enschede te gaan naar mijn zus Leny.
Tenslotte is zij de laatste van mijn acht zussen en vier broers die ik nog kan bezoeken.
Na eerst het hele verhaal van Bart van zaterdag te hebben aangehoord, die was naar Amsterda naar de interland  geweest, hoe geweldig hij dat beleefd had,  een echte interland en nog wel in de arena,  vertrok ik wat later als gepland richting Enschede.
Wat of je ook probeer, sneller als een uur kan je niet in Enschede komen.
Was weer een warm onthaal en het bleek dat Lood niet lekker was, een longontsteking zat hem dwars.
Na veel nieuwtjes uit Zeddam te hebben uitgewisseld en samen lekker buiten gegeten te hebben, ging Lood maar even slapen.
Leny en ik hebben toen veel gepraat, over het verleden maar ook over het heden.
Het verleden nam  toch wel de overhand, daar ontkom je niet aan en ben toch altijd opzoek naar dingen die ik nog niet weet.
Zijn beide toch nog aan het zoeken van het stukje Jan in de oorlog. Wel weer nieuwtje gehoord wat ik nog niet wist. ga nog verder zoeken.
Bij het weggaan gedacht, hoe vaak zien we elkaar nog.We worden best ouder.
Tegen vieren weer opgestapt want ik wilde wel even in Borculo kijken.
Eerst wel even naar de begraafplaats gereden, wel wetend dat er van het graf van Jan en Bep niks meer over is, toch even rond gelopen en bij graven van bekenden even stil gestaan, kwam heel veel bekende namen tegen waarvan ik gezichten bij probeerde te halen.
Toen richting binnenstad gereden via Kluverskamp en Kronenburgerstraat, me verwonderd dat er zoveel is veranderd en hele straten nieuw zijn geworden.

Huis aan de Kronenburgerstaraat

Toen ik daardoorheen reed kwamen veel herinneringen naar boven. Zo vaak daar gelopen met de honden Benno en Barry, met Hans en Yvonne, met de buurkinderen van te Bome en Kasteel. Lang geleden, meer als zeven en dertig jaar.
Tijd staat niet stil merkte ik al vlug.
Karakteristieke huizen zijn verdwenen, huizen die de namen droegen van steden die de huizen hadden geschonken bij de stormramp.
Jammer, nog wel eens benieuwd of die stenen wel bewaard zijn gebleven.
Toen de binnenstad ingelopen en schrok van de leegstand.
langs het huis van Rinus van Wijk een goeie kennis van Jan en ook van ons,  hoorde daar het Egelander muziek schallen, de deur stond open en Rinus was aan het eten. Rinus kende me eerst niet maar was niet veel voor nodig om het geheugen op te frissen, was ook al wel twintig jaar dat we elkaar niet gezien hadden en Rinus inmiddels vierentachtig dus ook de jongste niet meer. Heel even een hand gegeven vlug paar oude zaken opgehaald en toen doorgelopen langs de watermolens.
Dat blijft een moois stukje Borculo.
Auto opgehaald en dacht meteen nu moet ik over Doesburg rijden en daar even rond kijken uiteindelijk ook daar veel herinneringen liggen.
Via Hengelo Drempt naar Doesburg, auto geparkeerd en daar de binnenstad ingelopen. Ook hier veel veranderd maar niet zo veel leegstand als in Borculo.
Ondertussen honger gekregen en in een bistro in de Boekholtstraat heerlijk gegeten.
Nog even verder gelopen toen in de auto via het van Tuijlplein richting Zeddam gereden.
Ook daar kwamen vele beelden van vroeger weer in me op, dat stukje is niet veel veranderd.
Moe maar voldaan de auto weer bij Heidy afgeleverd.
Het was een "sentimental journey" tocht geworden.
Veel beelden van vervlogen en ook best gelukkige tijden kwamen naar boven.
Blij dat ik dit zo gedaan had.

2014

2014 een jaar vol van herinneringen. Vijftig jaar geleden stierf mijn vader, veertig jaar geleden mijn moeder, dertig jaar geleden de oma van de kinderen en twintig jaar geleden onze zoon Hans. Pa stierf op 19 juni 1964 na een lang ziekbed. Hij was gedurende de laatste vier jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit gekomen. Op de dag, 13 november 1964 dat Kennedy vermoord werd kwam ik 's middags thuis en hoorde dat pa weer naar het ziekenhuis was gebracht, daarna is hij niet meer thuis geweest. De moord van Kennedy hoorde ik pas s avonds van Leny en Lood die ook kwamen. Ging een paar keer in de week naar het ziekenhuis. Soms kende hij me maar ook niet altijd. Zag er soms best tegenop om weer op bezoek te gaan. Wat wil je twintig jaar en nog met zoveel andere dingen bezig. Eerst lag hij gewoon in het ziekenhuis, later op de neurologie dat waren barakken die achter het ziekenhuis stonden. Toen op 15 juni het bericht kwam dat pa stervende was en wij allemaal naar het ziekenhuis moesten komen zijn Bart en ik (we werkten samen bij Wormmeester in Terborg) naar huis gegaan. Iedereen kwam vrij snel alleen voor Annie uit Den Haag was dat onmogelijk. Dinie lag ook in het ziekenhuis dus die vielen ook af. We maakten roosters voor het waken want je moest tussen door toch ook slapen. Heb toen eigenlijk voor het eerst ook als volwassene met mijn zusters en zwagers gepraat. Hiervoor bleef ik voor hun altijd het kleine broertje. Toen begon ik me ook te beseffen dat ik na de dood van Pa alleen met ma zou achterblijven. Nog geen idee hoe dit allemaal verder moest gaan, gewoon op dezelfde wijze? Wist het niet. Besloten werd al snel dat ik de meeste dingen zou regelen omdat ik de enigste was die nog thuis was. Ben vooral 's nachts in het ziekenhuis geweest, vond dat ergens denk ik ook best stoer. We wisselende elkaar af en gingen tussendoor naar de "huiskamer"waar we een sigaretje rookten, Rients had sigaretten meegebracht, die dagen heb ik veel gerookt.De laatste nacht bracht de zuster nog een fles zuurstof en heb toen tegen Louis gezegd, zullen we de kraan dichtdraaien dan is hij uit zijn lijden verlost. Toen deden we dat niet, terugkijkend en zoveel jaren verder heb ik er wel eens spijt van dat toch niet gedaan te hebben. Ondanks de zuurstof had hij het zo benauwd en had veel pijn.In die tijd deed je zoiets niet en vroeg je ook niet om het einde te versnellen. Vrijdagmiddag kwamen Annie en Gerrit en ik ging ze van het station halen, weer terug in het ziekenhuis hoorden we dat pa net zijn laatste adem had uitgeblazen. Ik ben er niet bij geweest. Met veel ruzie met de pastoor heeft Pa toch een waardige begrafenis gehad. Ans was er ook en die middag zijn wij gaan wandelen en hebben veel gepraat. Ans werkte in die tijd in Rotterdam en we hadden elkaar lang niet meer gezien. Daar zijn de eerste gevoelens voor elkaar ontstaan. Twee maanden later ,15 augustus 1964 hebben we ons verloofd. Zo raar kan het lopen.
Mijn moeder ging Pasen 1974 naar Enschede om daar Pasen te vieren en Dora 's verjaardag. Louis had haar opgehaald en kwam nog heel even in Doesburg waar we toen woonden even aan, wensten elkaar fijne paasdagen toen, wij gingen naar Borculo om daar Pasen te vieren. Eerste paasdag, we wilden naar het paasvuur in de Diekhoek gaan kwam Louis ons vertellen dat ma een herseninfarct had gehad en naar Arnhem naar het ziekenhuis was gebracht, ze lag in coma. Op dat moment konden we weinig doen dus hebben met Yvonne en Hans toch het paasvuur gekeken. Het feestgedeelte e maar overgeslagen, was toch niet niks wat ons verteld werd.

Dinsdags naar het ziekenhuis gegaan waar ze toch redelijk stabiel was, wel in coma maar doktoren hadden weinig hoop dat ze daar nog uitkwam. Zaterdag morgen al vroeg naar het ziekenhuis , de toestand van ma was verslechterd. 's middags tegen half twee even naar Ans bellen en toen ik weer terug kwam was moeder overleden. Dus daar ook niet het sterven van meegemaakt. Ma stierf 14 april 1974 en was pas 74 jaar oud.
De laatste jaren van haar leven had ze toch nog veel gezien, De zomer ervoor was ze nog met de bus naar Oostenrijk geweest. Het was maar een klein vrouwtje en had toch heel wat meegemaakt. 13 kinderen ter wereld gebracht en al vroeg vier verloren.

15 augustus 1984 kwam een agent aan de deur om te vertellen dat de Bep,  moeder van Ans, de oma van de kinderen door een auto was aangereden en was overleden. Ze had afgesproken met Lien om naar Zeeland te gaan en wilde in Ruurlo naar de trein lopen. Is tussen twee bussen door de weg overgestoken en door een auto geschept en was op slag dood. Het was een vreemde boodschap en er moest meteen van alles geregeld worden. Lien moest gewaarschuwd worden, die stond op het station van Arnhem, Spoorwegpolitie inschakelen, iedereen waarschuwen en onmiddellijk naar Borculo rijden om alles te regelen.
Hoe we dit allemaal zo snel voor elkaar hebben gekregen is me nu nog steeds niet duidelijk. Hebben het voor elkaar geregen.De automobilist had een gebroken arm en de auto total loss want door de uitwijkpoging was hij tegen een boom gebotst.
De volgende dag moest ik haar identificeren in Zutphen. Samen met Rients en ook nog een agent met mijn auto dar naar toegegaan. Het was net als in een film zoals dat gebeurde, kil en zeer onpersoonlijk. Heb dat beeld nog altijd voor ogen als ik het er over heb. Zal dat nooit vergeten.
Bep was 64 jaar dus al helemaal jong.Hebben dat huis toen supersnel ontruimt want een week later moest k worden geopereerd aan mijn schouder dus alles moest supersnel worden geregeld.
Zo hadden de kinderen geen opa of oma meer.
10 jaar later 10 juni 1994 misschien wel de zwartste dag van ons leven 's middags kwam er weer een agent aan de deur met het bericht dat Hans in Zutphen was overleden. Heel even stond voor ons het leven stil ook al hadden

Ans en ik er de hele nacht en de dag er rekening mee gehouden. Hans was bij vrienden in Zutphen gaan slapen en niet meer wakker geworden. Een hersenembolie was de officiële doodsoorzaak, we wisten wel beter Hans had bewust een overdosis heroïne gezet. Maar het leven ging gewoon verder maar is nooit meer geworden als het ooit was. Hans behoorde nu ook tot de club van zevenentwintig. (zal hier later nog over schrijven). Ook al is het nu bijna twintig jaar gelede, het is nog steeds onwerkelijk dat het is gebeurd.
Het is wel bijzonder dat het allemaal tien jaar na elkaar is gebeurd.
Het zijn gebeurtenissen die mijn leven elke keer weer een andere wending heeft gegeven

Pasen en meer.

In mijn laatste blog had ik al geschreven dat het niet mijn laatste blog zou zijn dus woord gehouden nu dan weer verder.
Verder met wat, verder met mijn werkzaamheden voor schutterij St. Johannes.
Het secretariaat wat best veel werk met zich meebrengt, voorbereidingen op de kermis, voorbereiding op de kringdag 19 april 2015, voorbereiding voor het kermisboekje. Advertenties verkopen en hopen dat het wat opleverd voor de vereniging. Hebben
afvallers en nieuwkomers zoals elk jaar, maar wel spannend.
Verder met de veldwerkgroep Zeddam, Vinkwijk, Vethuizen van de Heemkundekring  Bergh.
Heb nog best veel plannen en hoop dat er spoedig een uitspraak komt waar we als vereniging eens naar toe kunnen.
Ideaal zou zijn het oude gemeentehuis van 's Heerenberg, maar ja nog maar afwachten of dat uit de hoge hoed gaat komen.

Gezicht op 's Heerenberg

Soms wel eens de neiging om ons af te splitsen van 's Heerenberg en onze Zeddamse collectie hier in Zeddam onder te brengen.
Verder gaan mat het optimaliseren van het parochie archief van de Oswaldusparrochie in Zeddam.
En dan ve

Lelietjes van dalen in de Plantage

rder gaan in de politiek.
Ben gevraagd voor een zetel in een raadscommissie en heb al ja gezegd. Het is de commissie ruimte en financiën geworden. Heb daar best zin in. Weer een nieuwe horizon en gebieden waar ik me nog nooit in heb verdiept. Een uitdaging om dat op te pakken
Dus vervelen nog lang niet.
1e paasdag gemerkt dat ik meer moet gaan wandelen. Was een taaie wandeling. Zeddam-'s Heerenberg-Stokkum-Elten Hoog en Laag - Spijk- Emmerich en Griethausen - Emmerich.

Aspergeveld bij Elten

Kleve niet gehaald ook geen fijn stuk om te lopen. Gisteren veel spierpijn en pijn aan de voeten gehad.
Dus van af nu elke week wel weer een middag wandelen.
Was wel een mooie wandeling en heb genoten van het mooie weer. Wel een harde wind maar verder heerlijk weer.
Soms in de knoei met mezelf. Soms spijt dat ik verleden jaar toch niet naar Limburg ben gegaan. maar ja nu is het daar allemaal te laat voor. Mis best veel dingen van daar.
Heb me hier te vastgebeten in activiteiten hier.
Inspiratie laat me dan in de steek en ga maar als afleiding een spelletje doen.
Heb regelmatig zin om eens flink uit te slapen door al het werk wat er licht dan toch maar op tijd het bed uit.
Het is eigenlijk te gek dat ik zo veel wil en doe. In plaats van rustiger aan gaat alles nog gehaaste en wordt meer. Doe het mezelf aan. Wil ook nog verder met mijn stamboom, maar eens zien wat we daar nog van kunnen maken.
Koningsdag gevierd hier in Zeddam. Weet niet allemaal wat er wel en niet is gebeurd. Lag al vroeg op de bank. De volgende dag in Didam kletsnat geworden op de kringdag. Niet te hopen dat ons zoiets volgend jaar te wachten staat.
Een warrig blog maar moet ook eens kunnen

ooievaarsnest met ooievaarspaartje in de Emmericher ward

grenspaal tussen Elten en Spijk

The day after.

Gisteren gemeenteraadsverkiezingen. Helaas niet gekozen tot gemeenteraadslid. Jammer? ja toch wel, had me er behoorlijk op voorbereid en de taken al wel verdeeld. Dus nu maar opnieuw beginnen. Wel mooi dat ik de hele campagne heb meegemaakt van begin tot het einde. Eerst de gesprekken met de "partijleiders"
Toen de kandidaatstelling en kennismaken met mijn medekandidaten. De eerste tijd samen met Ronald uit Beek, helaas moest die afhaken door zijn werk

. Door onenigheid vielen er een paar af die met een zelfstandige lijst verder gingen. (hebben we later wel last van gehad) Toen de grote campagne, foto's maken, advertenties in carnavalsboek, de borden en posters.
Ik vond het best een eer dat er zoveel positieve reacties kwamen.

Wel vreemd dat je jezelf op elke hoek bij in het dorp jezelf op zo'n bord tegen komt.En drie weken voor de verkiezingen de borden en posters ophangen en plakken. Vriendjes van Bart hebben al gezegd stttt. niet zo hard praten de spion luistert mee. Bart eerst niet begrepen maar toen ze zeiden je opa kan alles horen,  was het hem wel duidelijk wat ze bedoelden.
Zaterdag voor de verkiezingen gaan flyeren met de kaarten en biljetten die er gemaakt waren. Bart en vriendjes hebben goed meegeholpen. zondag ook Anouk nog samen met mij een gedeelte gedaan. Maandag en dinsdag nog Braamt gepakt. Op laatst kon ik geen flyer meer zien. de laatste tien zijn dan ook niet in een brievenbus geland.

Bijschrift toevoegen

Toen gisteren de verkiezing, zelf om half tien gaan stemmen en al wel aan het wachten tot het avond werd. Om half negen zouden we in Didam bij Jan en Jan zijn om van daaruit naar het gemeentehuis te vertrekken.

De spanning werd groter toen de eerste uitslagen binnenkwamen en toen ook wel de eerste teleurstelling. Er gloorde hoop toen er nog wat uitslagen binnenkwamen maar wisten dat het wel fout ging als de laatste stembureaus binnen kwamen.
1 zetel verlies en de CDA als  grote winnaar. Toen wachten welke personen gekozen waren en tegen half twee ff tanden bijten en naar huis. Mijn facebook pagina meteen aangepast en na een stevige whiskey te hebben genomen maar richting bed. 's Morgens onmiddellijk de borden weggehaald en weer teruggebracht, de missie was niet helemaal geslaagd. Nu heb ik de lijst van hoe er gestemd is en vind de uitslag best redelijk voor mij. 188 stemmen gehaald in totaal. Natuurlijk het hadden er meer kunnen zijn. Misschien iets te bescheiden geweest met plaats zeven.
Donderdag de TV weer eens goed gezien. Kreeg wel een nare smaak in mijn mond toen ik de voorman van de PVV zag deed het me net denken aan een documentaire die ik een paar dagen te voren had gezien, een man met een horzelvoet en lange regenjas die schreeuwde de vraag stelde of er Joden uit moesten en toen dat ook gescandeerd werd, kreeg ik kouwe rillingen dat er nu zo iets in Nederland stond te roepen. Hoe diep kan iemand zinken on zoiets te kopiëren. Zoiets doet geen goed aan onze democratie. Hoop nooit dat die ooit aan het regeren komt. Zielig voor een land waar ik trots op ben maar ga de stambomen maar na , denk dat meer dan zestig procent afstamt uit families niet uit Nederland. Dacht altijd ras Hollander te zijn blijkt dat ook maar voor drie kwart waar te zijn. Roots van moederkant liggen ook in Duitsland. Dus laten we niet zo zeuren,  als we ergens last van hebben het op een andere manier op te lossen. Ken genoeg Nederlanders die ik ook graag ergens anders heen zou sturen. We leven in een goed land waar iedereen het redelijk heeft en er zijn zoveel mogelijkheden om het goed te hebben. Regeren is niet altijd gemakkelijk en ook binnen de gemeente niet. Ga wel door met mijn politieke ideeën en idealen. Tien jaar jonger? Misschien nog eigen partij opgezet. Dit is nog lang niet mijn laatste blog..