Lien Timmermans, deel drie, slot

Ze moesten eerst wel wennen in Doetinchem, het was wel een hele omschakeling van zo de tuin in naar een balkon met prachtig uitzicht over de Kruisbergse bossen.
Voor Lien was het wel wennen zo zonder Bep en zocht ook al snel weer aansluiting met Annie en Gerrit en met Dora. Ze ging nu met hen op vakantie en natuurlijk ook naar Leidschendam en Enschede op visite of hun kwamen voor een paar dagen logeren in Doetinchem. de eerste jaren na de vut van Rients leek het wel bij hun alleen maar plezier en vakantie was.

Dora en Lien bij de vakantieman Frits Bom

Rients krijgt het afscheidscadeau
van directeur Dietz

Na twee jaar in Doetinchem kreeg Lien last van hartritmestroringen en moest regelmatig naar het ziekenhuis gebracht worden. Maar als het weer een beetje ging werden de reisgidsen weer voor de dag gehaald en werd er een vakantie gepland. Of met de een of met de ander of allemaal tegelijk. Soms even een huisje in Nederland anders een reis naar Spanje of Oostenrijk.Rients vond het allemaal prachtig, als hij maar een sigaar had en een kop koffie was de wereld dik in orde voor hem.
 Hij had zevenentwintig jaar bij Turmac gewerkt en was heel  blij dat zijn werkzame leven er op zat. Begin jaren negentig kreeg Rients te horen dat hij leed aan een Non Hodgkin, een vorm van lymfklier kanker. Chemo kuur en bestralingen volgden.
Soms was hij zo ziek, vooral na de bestralingen dan was het wel een ellende om hem zo te zien. De koffie smaakte niet meer en het eten werd ook minder maar hij bleef best optimistisch en in 1993 werd hij kankervrij verklaard en kreeg toch zijn levenslust weer terug, dronk zijn kopje koffie weer en ook zijn sigaar smaakte weer als vanouds.
Intussen was het zo gewoon geworden als  Yvonne en Gabrie, Koen en Laura

Rienst toen hij zo ziek was

 bij ons kwamen dan was het vanzelf dat Lien en Rients ook bij ons kwamen. Ook als wij met verjaardagen richting Alkmaar gingen waren ze van de partij. We trokken veel met elkaar op. Een klap voor hun was het ook wel toen Hans kwam te overlijden, Hans die bij tante Lien weinig kwaad kon doen. Op mijn verjaardag in 1996 ze hadden net de koffie op toen Rients plotseling niet goed werd. Naar het ziekenhuis en bleek dat de kanker weer was terug gekomen. Lien die in die periode ook regelmatig weer last van hartritmestoornissen had kreeg ook een vorm van medicijnvergiftiging.
Het was net of ze helemaal aan het dementeren ging. Door dat ik een geriater in schakelde kwam dat allemaal nog redelijk goed. Het bleek ook dat de nieren bij haar niet voldoende werkten en en die combinatie maakte het allemaal wel lastig.

ergens lekker te eten

Soms lagen ze tegelijk in het ziekenhuis. Rients ging naar Den Ooiman om te revalideren en als Lien dan i het ziekenhuis lag, haalde ik hem op om naar Lien toe te gaan. Zo ook Pinksteren 1996 was met Rients naar het ziekenhuis geweest en bij het terugbrengen kreeg hij een herseninfarct.
Het lopen ging toen hard achteruit en kwam in een rolstoel te zitten. Hij wach
tte 's avonds  geduldig tot ik kwam en dan gingen we in het restaurant een kopje koffie drinken en hij rookte een sigaartje en dan was de dag voor hem al geslaagd. Op 3 oktober kreeg hij weer een herseninfarct en kwam in coma te liggen.
Ben regelmatig bij hem geweest en ook de nachten daar gezeten een keer samen met Marijke en een keer met Leny. De eerste dagen hadden we nog iets van reactie maar na twee dagen was er niks meer. Op maandag 7 oktober 1996 toen Leny en ik aan het bed zaten is hij overleden.

Lien voor het raam op de uitkijk

We waren net bezig om ze samen in een verzorgingshuis te krijgen toen Lien in het ziekenhuis lag en Rients dus overleden was.
Lien kon niet meer terug naar haar eigen woning en in Zeddam was er plaats in verzorgingshuis Sydehem.

Dus Lien verhuisde ook al een beetje met tegenzin naar Zeddam. In het begin had ze nog wel veel aanspraak met oude bekende en bloeide weer wat op. Na een half jaar kwamen Bart en Annie ook daar wonen en ze trokken regelmatig met z'n drieën op en gingen samen koffiedrinken. 23 september kregen we te horen dat Lien erg ziek was en niet lang meer te leven had. Op 26 september 1998 is ze rustig ingeslapen, Dora en Ineke waren er ook bij. 

Lien had na de dood van haar Rients de moed niet meer op kunnen brengen om nog wat van het leven te maken.

Kandidaat

En zo ben je kandidaat voor de Gemeenteraad. Moet er nog wel aan wennen dat ik mezelf zo op de verkiezingsborden zie staan.
Ben erg blij dat ik de uitdaging ben aangegaan om me verkiesbaar te stellen. Heb de afgelopen dagen heel veel positieve reacties heb gehad. Als iedereen ook echt op mij gaat stemmen zoals ze beloofd hebben dan moet ik toch een heel eind komen.
Natuurlijk kan ik in mijn eentje de wereld niet veranderen en voor iedereen alles regelen zoals hij of zij dat graag zou willen.
Zal zeker niet de grote schreeuwer zijn zoals men verwacht van iemand die links van het midden staat maar zal zeker daar waar nodig is mijn zegje doen en ook daar waar nodig is proberen plannen die het College heeft bij te sturen waarvan ik denk dat die bijgestuurd moeten worden.
Hoofdmoot gaat voor mij de WMO en de participatie-wet
worden.
Nadruk ook op het minimabeleid en natuurlijk de zorg, niet alleen voor ouderen maar er zijn ook veel jongeren die regelmatig in de kou blijven staan.
Ook de zorg rond de verslavings-problemen zal zeker mijn aandacht hebben.
Een redelijk scala van onderwerpen waar ik toch een behoorlijke kluif aan zal hebben.
Maar dat is nu nog toekomst muziek, eerst moet ik nog gekozen worden. Vanaf nu begint de verkiezingscampagne voor mij. Deze week beginnen met posters en borden plaatsen hier krijg ik hulp van Ronald uit Beek. Intussen de borden zelf maar wat veranderd omdat ik vond dat mijn naam er toch ook moest. In de laatste dagen ga ik nog flyeren en hoop dan nog een paar mensen over de streep te trekken die op mij gaan stemmen.
Natuurlijk blijf ik ook mijn andere taken vervullen vooral het secretariaat van de schutterij zal komende tijd heel wat tijd vergen. Veranderingen van de kermis, voorbereidingen voor een kringdag in 2015 waar ik behoorlijk mee bezig ben. Schrijven van mijn achtste kermisboekje, ook daar veel aandacht aan schenken, ga wel meer taken verdelen want zo af en toe gemerkt dat ik net niet alles meer alleen kan.
Het blijft elk jaar weer een uitdaging om op deze manier iets voor de vereniging te kunnen doen. Zorgen dat we een gezonde vereniging blijven door middel net zo lang door te gaan dat we de negentig advertenties hebben binnengehaald.
En
dan het werk voor de Heemkundekring zal ook gewoon door blijven gaan. Wil toch meewerken om een heel stuk geschiedenis boven water te halen en openbaar te maken.
En zo af en toe mijn hoofd leeg maken door weer een wandeltocht te maken.
Ook in dit najaar een bezoek aan Berlijn brengen, heb nog lang niet alles gezien, daar nog stukken van de Wereldoorlog bekijken, ook dat zal me blijven boeien.
Tussen door nog voor mezelf een stuk familie geschiedenis uitzoeken dus er ligt werk genoeg.
nu vooral zorgen gezond te blijven en zorgen dat mijn grote vriend de pc heel blijft.
Wordt ik niet gekozen? Dan zal ik in 2015 na de kringdag aan een andere uitdaging beginnen, voetreis naar Nice, dan geef ik tijdelijk diverse taken maar over en ga aan dat avontuur beginnen.
Zo zie je maar, in plaats achter geraniums en vergeet mij nietjes te zitten, zoveel plannen dat de dagen bijna te kort zijn.
Ook Blogs,  Facebook en Twitter bijhouden. Het leven heeft nog zoveel te bieden.

Verleden jaar om deze tijd had ik nog zoveel andere plannen maar helaas die zijn niet doorgegaan dus nu werken aan deze plannen.
Zoals ik al eens eerder heb geschreven ben alleen maar niet eenzaam. Dank zei de kinderen en kleinkinderen waar toch regelmatig contact mee is en de vele vrienden en familie rond om me heen.
Hulde aan eenieder die me overal mee helpt en ondersteund.

Morgen

Morgen is een woord dat ik in mezelf vaak gebruikt. Morgen moet ik dit of dat doen. Morgen daar naar toe of wat dan ook. Gisteravond ad ik dat ook dat ik in mezelf zei: morgen dan schrijf ik nog een blog. Het was na dat ik een documentaire gezien had over de zanger Harry Belafonte. Ik kende hem natuurlijk van de verschillende liedjes en in de jaren zestig al wel eens gehoord dat hij toch best actief was voor de rechten van de gekleurde mens in Amerika.maar verder had ik er weinig van gezien of gehoord.
In deze docu werd het hele verhaal van een jonge afro Amerikaan in zijn geheel verteld me aangrijpende beelden.
Het is onvoorstelbaar dat het pas goed veertig jaar geleden is dat in openbare gelegenheden in Amerika de blanke en gekleurde wel heel apart leefden, mochten elkaar niet aanraken, nog niet eens naast elkaar in een bus of trein zitten.
Belafonte heeft vooral met steun van Martin Luther \King gestreden voor stemrecht voor negers, afschaffing van de apartheidspolitiek in Amerika, Het is nu zo heel gewoon als je de tv aanzet,  dit al iets van alle jaren is.
het is pas veertig, vijftig jaar geleden.
Veel hebben ze gedaan om vooral de familie Kennedy over te halen om die kant van Amerika ook te bekijken.
Het is in die periode dat ik me ook een beetje politiek bewust werd.
In huis werd er wel over politiek gepraat, mijn vader had best sympathie voor de NSDAP later PVDA maar mocht dat van zijn baas niet in het openbaar uitspreken, moest netjes voor de KVP spreken en ook stemmen..
Toen je nog stemplicht had zullen zowel pa als ma nog wel netjes KVP gestemd hebben, zeker de eerste jaren. Na de oorlog, waarin ze wel heel anti Duits waren zal hij wel eens "links" hebben gestemd.
Hij had altijd gehoopt om een keer in de gemeenteraad te kunnen zitten. \van zijn directe chef kreeg hij al vlug te horen dat het zijn baan wel eens kon kosten. Veel keus had hij niet en intussen was zijn gezondheid al zover achter uit ging dat hij dat niet meer aan kon. Vooral de oorlogtijd had een aanslag op zijn gezondheid gepleegd.
Toen ik 21 werd vond ik het een hele eer dat ik ook moest stemmen, de tweede keer dat we moesten stemmen was de stemplicht al afgeschaft. Ging de eerste jaren ook PVDA stemmen.
Mijn politieke kleur veranderde na dat ik de Lanny Budd cyclus van Upton Sinclair had gelezen en dat me de ogen opende hoe de wereld eigenlijk geregeerd werd. ik kwam bij Turmac te werken en daar was de vakbond behoorlijk actief. Er was een actie voor het feit dat de kolenprijs zo hoog was geworden dat stoken (een andere vorm van stoken had je niet) dat ik ook besloot om lid van de Bond te worden.
In die tijd was het zo dat er een groot verschil was in beloning van mannen en vrouwen een ook dat de jeugd lonen wel heel erg laag waren. In de eerste vergadering dat ik bezocht maakte ik daarop een opmerking over en vroeg een CAO onderhandelingspunt over deze onderwerpen aan en warempel deze werden aangenomen en later bij de CAO ook langzaam aan verwerkt. dat was wel het begin van een best lange loopbaan in de hele vakbeweging.
Vlak erna werd ik gevraagd om me verkiesbaar te stellen voor de ondernemingsraad en ik werd met grote meerderheid gekozen.
Toen begon ik cursussen van vakbeweging en ook OR te volgen en werd steeds enthousiaster. Maar ook de plaatselijke en landelijk politiek begon me steeds meer te interesseren. Na ruim twee jaar in de OR te hebben gezeten kreeg ik een bevordering en kreeg een leidinggevende functie zodoende mocht ik me niet meer verkiesbaar stellen voor een volgende periode.

Ik was wel heel erg kritisch als lid van de oppositie partij die we onofficieel hadden gevormd.
de volgen verkiezingen werd ik weer gekozen en het was het begin van een andere vorm van medezeggenschap. De directeur was geen voorzitter meer alleen in de overlegvergaderingen. Ook was er meer overleg samen met ons hoofdkantoor in Amsterdam en intussen bezocht ik veel cursussen van vakbeweging en OR. Toen we verhuisden naar Doetinchem werd ik al snel gevraagd  om een FNV afdeling van de voedingsbond in Doetinchem en omstreken op poten te zetten, dat met veel elan gedaan en werd voorzitter van die afdeling. In Doetinchem was een overkoepelende FNV afdeling die niet netjes geleid werd en hebben met enkele en coup gepleegd om die afdeling daar nieuw elan te geven. Van deze club was ik al snel secretaris want gelukkig hadden we de PC onder de knie. Het werd een hele actieve afdeling, bezochten de raads- en commissie vergaderingen  van de gemeente Doetinchem. Ook nodigde we eens per jaar de fractievoorzitters van de verschillende partijen uit in onze vergaderingen stelde best heel kritische vragen over het beleid wat gevoerd werd. Vooral de sociale vraagstukken lagen ons het na aan het hart.
Ook was ik in tussen lid geworden van eerst het KEN en later de CPN, organiseerden 1 mei bijeenkomsten met mensen als Jan Marijnissen, Elske ter veld, Adré van Es en nog mee kopstukken uit de landelijke politiek.
Even later al mijn lidmaatschappen van die partijen opgezegd en me daar iets uit terug getrokken.
Bleef lid van de OR bij wat toen al was omgevormd tot Rothmans en ook daar altijd heel kritisch vooral als het ging om de laagstbetaalden en als er onrecht werd aangedaan. Erg geliefd bij sommige mensen in het bedrijf was ik niet vooral om mijn houding tegen die afdelingen of tegen de leidinggevenden.
Ook mijn politiek kleur viel niet bij iedereen in goede aarde. Ging,  in plaats van een OR vergadering naar Amsterdam om te demonstreren op de Dam tegen de WAO plannen.
Intussen zat ik in tal van commissies van de FNV, CA voorbereidingscommissie, arbeidsongeschikte groep,en via daar kwam ik in contact met de"Arme kant Van Nederland" en ging regelmatig met de hier in de buurt bekende Gerrie Wissing uit Ulft aan de slag en alhoewel ik werk had, heb ik me altijd voor die groep ingezet.

Ook werd ik lid van de cliëntenraad van de sociale dienst in Doetinchem en ook daar ook al had ik er niks direct mee van doen ingezet voor de mensen met een uitkering.
Vaak heb ik meegedaan met demonstraties en protestbetogingen.
Alles heb ik opgezegd toen ik verhuisde naar Zeddam en me,  voornam om rustiger te gaan leven.
Dat duurde niet lang of ik werd in de cliëntenraad van zorgcentrum Sydehem te komen, zo zat ik weer in een medezeggingsraad. Toen voorzitter Henk Bekker kwam te overlijden was het vanzelfsprekend dat ik die taak over zou nemen, intussen was ik voorzitter van de centrale cliëntenraad tot het daar weer organisatorisch anders werd ingedeeld. Maar bleef in Sydehem de voorzitter en toen ik in 2008 bijna naar Limburg was vertrokken en die functie vacant had gesteld, kwam men,  toen die operatie niet doorging weer vragen of ik dat weer wilde doen. Verleden jaar zomer heb ik overal aangegeven dat ik in 2013 al mijn functies zou neerleggen. Op Sydehem is me dat gelukt maar in plaats om ook bij de schutterij te stoppen werd ik secretaris en toch steeds meer de spil binnen die vereniging.

Toen ik me dan ook verkiesbaar stelde voor de gemeenteraad was de cirkel wel rond. Het zal wel één van mijn laatste kunstjes worden maar wil zeker de vier jaar uit  zitten.
Vooral na het zien van die documentaire gisteravond.
Ook hier binnen de gemeente is er nog genoeg te doen, zeker gezien alle taken die de gemeente er bij krijgt.
Mijn politieke kleur is wat versobert, van het donker rooie van de jaren zestig en zeventig ben ik toch een gematigd iemand die links van het midden staat en de mens graag voorop wil stellen.
Ik krijg er steeds meer zin in om actief weer deel te nemen aan het politieke spel.