Schutterij

Had ik ooit kunnen bevroeden dat ik zo'n fanatieke schutter zou worden?
Misschien wel ergens. Het schuttersgebeuren werd me met de paplepel ingegoten.
Meteen na de oorlog was Pa een van de drijvende krachten om de schutterij weer uit het slop te halen.
In 1940 na het uitbreken van de oorlog en na de kermis waar de Duitsers de schutterij behoorlijk in de gaten hield, besloot het toenmalig bestuur om de schutterij niet op te heffen maar zo vlug de tijden zouden
verbeteren meteen weer aan de start te kunnen gaan.
Alleen heeft het toenmalig bestuur niet verwacht dat het zo lang zou duren voor ze weer kermis konden vieren en de schutterij weer op straat kon verschijnen.

Bestuur schutterij Braamt tweede van links Bart Timmermans

Pa was in Braamt al lid van de schutterij en ook al snel bestuurslid van schutterij St. Martinus, die onder dierenarts  Dr. Hoogland waarschijnlijk in de jaren twintig een extra zetje kreeg om zich goed te manifesteren.
Hij is zeker tot 1929 lid en bestuurslid gebleven tot ze
gingen verhuizen van Braamt naar 's Heerenberg.

achterste rij derde van rechts Bart Timmermans 1935

Of hij in 's Heerenberg ook lid van een schutterij is geweest heb ik nooit gehoord.
In 1935 toen de familie in Zeddam kwam te wonen werd hij onmiddellijk lid van schutterij St. Johannes en kwam al snel in het bestuur.
Al een week voor de kermis moest moeder de schuttersspullen al in orde brengen. Broek moest wit zijn en de vouw moest er strak in zitten. Pet afgeborsteld en moest schoon zijn en de sjerp, teken van
bestuurslid moest er goed uitzien.
Omdat hij monteur bij de PGEM was zorgde hij altijd dat er voldoende stroom voor de kermisexploitanten was. Het betekende voor mij dat er wel extra kaartjes voor de carousel waren.
Trots op Pa was ik als ik hem zag lopen met de optocht waarin de bestuursleden met de sjerp om langs de stoet liepen zoals nu sectiecommandanten.

1936 onder geheel rechts Bart Timmermans

Hij wilde zo graag een keer koning zijn maar dat is hem jammer genoeg nooit gelukt
Zo wilde ik later ook willen lopen en we oefenden met buurkinderen op het stoppelveld achter het huis.
Behalve Pa was ook Jan en Bart al vroeg lid van de schutterij. Jan is dat maar twee jaar geweest omdat hij al snel verhuisde naar Lochem. Bart was wel fanatiek schutter en is dat ook gebleven tot hij zo vaak in het ziekenhuis kwam te liggen dat het niet verantwoord was om daar lid van te blijven.
Het was vanzelfsprekend dat ik ook lid van de schutterij werd toen ik achttien jaar werd. Vond het geweldig alleen ik kon niet in de maat lopen, nu nog steeds niet. In 1962 hebben we met z'n vieren in het zandgat meegedaan met vogelschieten.
Achteraf een unieke gebeurtenis ook al stond ik daar ton niet bij stil.
Toen ik Zeddam verliet in 1964 was mijn belangstelling voor schutterij al snel minder en daar ook nooit meer verder over nagedacht.
Rond 1995 kwam ik weer regelmatig in Zeddam en ging dan 's maandags bij het vogelschieten kijken en toen tegen Henk Overgoor en jan Tomberg gezegd , als ik ooit weer in Zeddam kom te wonen wordt ik weer lid van de schutterij. Nooit gedacht dat dit ooit werkelijkheid zou worden. In 2000 toen ik bij Annie introk werd ik aan die woorden al snel herinnerd. Ik woonde toen nog officieel in 'Heerenberg en kon de boot nog even afhouden maar toen alles officieel werd ben ik dan maar lid van de schutterij geworden.
Na een jaar lid geweest te zijn kwam de vraag of ik ook in het bestuur wilde komen. Overlegd met Annie en die vond het prima en een gesprek met de toenmalige voorzitter van een paar uur heb ik in 2004 ja gezegd. op de vraag of ik ook voorzitter wilde worden heb ik toen resoluut nee gezegd, vond me te oud en te kort lid. Al snel had ik in het bestuur toch wel een bepaalde plaats en druk met alles te regelen. In 2008 heel even alles neergelegd omdat de kans bestond om te verhuizen richting Limburg maar dit heeft maar heel even geduurd, een maand later zat ik al weer bestuursvergaderingen bij en was volop in de vereniging.
Het PR gebeuren heb ik al snel op me genomen met alles wat er bij komt.
In 2007 geholpen met het ontwerpen van eerste kermisboekje, de schuttersvlaggen, de aankleding van de bielemannen en zo heb i
k toch een behoorlijke stempel op de vereniging kunnen drukken.
Altijd gezegd als ik 70 wordt stop ik met alle activiteiten maar toen we geen nieuwe secretaris konden vinden heb ik dat er maar bijgedaan en dus in plaats van minder nog meer werk op me genomen.
Ben best trots als ik meeloop vooraan in de stoet als bestuurslid, ook al is in de maat lopen nog steeds een crime.
Ben ook best trots als de gastverenigingen met de kermis komen die ik vaak met veel moeite naar Zeddam heb kunnen krijgen.
Nu vandaag het 8ste kermisboekje rondgebracht te hebben is er weer een last van de schouders gevallen, boekje ziet er goed uit, misschien links en rechts nog wel een foutje maar we hebben weer een boekje met 90 adverteerders en dat betekend dat we weer een positief saldo hebben met de kermis.
Een boekje afwisselend met teksten, foto's en advertenties, ziet er weer goed uit.
En nu over twee weken hebben we dan kermis, een feest waar ik dan bijna tien maanden ruk mee ben geweest.
Kermis is voor mij geslaagd op de woensdag na de kermis, als we positief hebben gedraaid, geen incidenten zijn geweest en veel mensen het naar de zin hebben gehad.

Voor lezers van mij blog zou ik zeggen kom 4-5-6-7 juli naar Zeddamse kermis.
.

club van zevenentwintig.

Velen zullen de "Club van zevenentwintig"wel kennen.
Helaas zet ik zelf daar de naam van Hans Timmermans ook bij.
Ook Hans koos er voor om daar bij te horen.
Brian Jones, Janis Joplin, Maria Zapata, Jim Morrison, Kurt Coubain, Amy Whinehouse zijn wel de allerbekendste.
Allemaal bewust, sommige onbewust wilden op hun zevenentwintigste uit het leven te stappen.
Wel allemaal onder invloed van drugs, meest heroïne, sommige in combinatie van alcohol of medicatie.
Voor veel was het leven zo vastgelopen, door rijkdom of door roem, maar hadden allemaal de drang om dit leven maar in te leveren.
En allemaal denk ik de hunkering naar rust. dat was bij Hans zeker het geval. Niet meer hoeven te jagen op die ene shot, niet bang hoeven te zijn voor aids of een andere enge ziekte.
Ze hebben allemaal hun rust gevonden.
Het is een illuster gezelschap.
Hans liefhebben van de muziek die de meeste van hen speelde, dus past wel in dit rijtje.
Hans die heel bewust deze keuze maakte voor nu twintig jaar terug.
Hij was al heel jong dat hij ons vertelde dat hij nooit oud zou worden heeft woord gehouden.
Vastgelopen in het leven en de uitgang voor verder niet kon vinden.
Twintig jaar geleden en het is nog steeds onwerkelijk, niet te bevatten voor allemaal die hem kende.
Eerst softdrugs en toen later heroïne en alles wat er nog meer is.
Zijn er een paar die er heel veel aan verdienen, in die tijd kende ik sommige dealers via Hans ook wel.

Zag ik ze voorbijrijden in de BMW of Mercedes, en dacht ik daar gaat mijn geld.
Och is nu twintig jaar geleden en de namen maar uitgewist, niet alle gebeurtenissen, die zijn er zo ingebrand.
Hans heeft zijn rust gevonden, wij hebben onze rust, elk op zijn eigen manier.
11 juni blijft wel een bijzondere dag, niet alleen Hans stierf die dag ook neef Gerhard overleed op 11 juni en of het niet genoeg was stierf Annie op 12 juni.
Dus deze dagen zijn allemaal dubbel.
Het leven gaat door , soms staat het een fractie van een seconde stil maar het leven draait gewoon door.
We gaan vandaag gewoon door met waar we gebleven zijn nog wel even naar het kerkhof zal nog een traan wegpinken en dan zetten we het masker van het gewone leven weer op.
Twintig jaar terug breide de club van zevenentwintig zich uit, daarna zullen er nog wel veel zo de weg zijn gegaan.
Nu zelf twintig jaar ouder en terugkijkend denk ik: waarom?

Morgen gebruiken om Annie met wie ik zeven hele goeie jaren heb gehad en ook veel te vroeg heenging te herdenken.
Op deze manier is het leven onvoorspelbaar.