sentimental journey tocht

Vandaag een "sentimental journey tocht" gemaakt. Wilde eerst heel wat anders doen maar op laatste moment gekozen om naar Enschede te gaan naar mijn zus Leny.
Tenslotte is zij de laatste van mijn acht zussen en vier broers die ik nog kan bezoeken.
Na eerst het hele verhaal van Bart van zaterdag te hebben aangehoord, die was naar Amsterda naar de interland  geweest, hoe geweldig hij dat beleefd had,  een echte interland en nog wel in de arena,  vertrok ik wat later als gepland richting Enschede.
Wat of je ook probeer, sneller als een uur kan je niet in Enschede komen.
Was weer een warm onthaal en het bleek dat Lood niet lekker was, een longontsteking zat hem dwars.
Na veel nieuwtjes uit Zeddam te hebben uitgewisseld en samen lekker buiten gegeten te hebben, ging Lood maar even slapen.
Leny en ik hebben toen veel gepraat, over het verleden maar ook over het heden.
Het verleden nam  toch wel de overhand, daar ontkom je niet aan en ben toch altijd opzoek naar dingen die ik nog niet weet.
Zijn beide toch nog aan het zoeken van het stukje Jan in de oorlog. Wel weer nieuwtje gehoord wat ik nog niet wist. ga nog verder zoeken.
Bij het weggaan gedacht, hoe vaak zien we elkaar nog.We worden best ouder.
Tegen vieren weer opgestapt want ik wilde wel even in Borculo kijken.
Eerst wel even naar de begraafplaats gereden, wel wetend dat er van het graf van Jan en Bep niks meer over is, toch even rond gelopen en bij graven van bekenden even stil gestaan, kwam heel veel bekende namen tegen waarvan ik gezichten bij probeerde te halen.
Toen richting binnenstad gereden via Kluverskamp en Kronenburgerstraat, me verwonderd dat er zoveel is veranderd en hele straten nieuw zijn geworden.

Huis aan de Kronenburgerstaraat

Toen ik daardoorheen reed kwamen veel herinneringen naar boven. Zo vaak daar gelopen met de honden Benno en Barry, met Hans en Yvonne, met de buurkinderen van te Bome en Kasteel. Lang geleden, meer als zeven en dertig jaar.
Tijd staat niet stil merkte ik al vlug.
Karakteristieke huizen zijn verdwenen, huizen die de namen droegen van steden die de huizen hadden geschonken bij de stormramp.
Jammer, nog wel eens benieuwd of die stenen wel bewaard zijn gebleven.
Toen de binnenstad ingelopen en schrok van de leegstand.
langs het huis van Rinus van Wijk een goeie kennis van Jan en ook van ons,  hoorde daar het Egelander muziek schallen, de deur stond open en Rinus was aan het eten. Rinus kende me eerst niet maar was niet veel voor nodig om het geheugen op te frissen, was ook al wel twintig jaar dat we elkaar niet gezien hadden en Rinus inmiddels vierentachtig dus ook de jongste niet meer. Heel even een hand gegeven vlug paar oude zaken opgehaald en toen doorgelopen langs de watermolens.
Dat blijft een moois stukje Borculo.
Auto opgehaald en dacht meteen nu moet ik over Doesburg rijden en daar even rond kijken uiteindelijk ook daar veel herinneringen liggen.
Via Hengelo Drempt naar Doesburg, auto geparkeerd en daar de binnenstad ingelopen. Ook hier veel veranderd maar niet zo veel leegstand als in Borculo.
Ondertussen honger gekregen en in een bistro in de Boekholtstraat heerlijk gegeten.
Nog even verder gelopen toen in de auto via het van Tuijlplein richting Zeddam gereden.
Ook daar kwamen vele beelden van vroeger weer in me op, dat stukje is niet veel veranderd.
Moe maar voldaan de auto weer bij Heidy afgeleverd.
Het was een "sentimental journey" tocht geworden.
Veel beelden van vervlogen en ook best gelukkige tijden kwamen naar boven.
Blij dat ik dit zo gedaan had.

2014

2014 een jaar vol van herinneringen. Vijftig jaar geleden stierf mijn vader, veertig jaar geleden mijn moeder, dertig jaar geleden de oma van de kinderen en twintig jaar geleden onze zoon Hans. Pa stierf op 19 juni 1964 na een lang ziekbed. Hij was gedurende de laatste vier jaar ziekenhuis in en ziekenhuis uit gekomen. Op de dag, 13 november 1964 dat Kennedy vermoord werd kwam ik 's middags thuis en hoorde dat pa weer naar het ziekenhuis was gebracht, daarna is hij niet meer thuis geweest. De moord van Kennedy hoorde ik pas s avonds van Leny en Lood die ook kwamen. Ging een paar keer in de week naar het ziekenhuis. Soms kende hij me maar ook niet altijd. Zag er soms best tegenop om weer op bezoek te gaan. Wat wil je twintig jaar en nog met zoveel andere dingen bezig. Eerst lag hij gewoon in het ziekenhuis, later op de neurologie dat waren barakken die achter het ziekenhuis stonden. Toen op 15 juni het bericht kwam dat pa stervende was en wij allemaal naar het ziekenhuis moesten komen zijn Bart en ik (we werkten samen bij Wormmeester in Terborg) naar huis gegaan. Iedereen kwam vrij snel alleen voor Annie uit Den Haag was dat onmogelijk. Dinie lag ook in het ziekenhuis dus die vielen ook af. We maakten roosters voor het waken want je moest tussen door toch ook slapen. Heb toen eigenlijk voor het eerst ook als volwassene met mijn zusters en zwagers gepraat. Hiervoor bleef ik voor hun altijd het kleine broertje. Toen begon ik me ook te beseffen dat ik na de dood van Pa alleen met ma zou achterblijven. Nog geen idee hoe dit allemaal verder moest gaan, gewoon op dezelfde wijze? Wist het niet. Besloten werd al snel dat ik de meeste dingen zou regelen omdat ik de enigste was die nog thuis was. Ben vooral 's nachts in het ziekenhuis geweest, vond dat ergens denk ik ook best stoer. We wisselende elkaar af en gingen tussendoor naar de "huiskamer"waar we een sigaretje rookten, Rients had sigaretten meegebracht, die dagen heb ik veel gerookt.De laatste nacht bracht de zuster nog een fles zuurstof en heb toen tegen Louis gezegd, zullen we de kraan dichtdraaien dan is hij uit zijn lijden verlost. Toen deden we dat niet, terugkijkend en zoveel jaren verder heb ik er wel eens spijt van dat toch niet gedaan te hebben. Ondanks de zuurstof had hij het zo benauwd en had veel pijn.In die tijd deed je zoiets niet en vroeg je ook niet om het einde te versnellen. Vrijdagmiddag kwamen Annie en Gerrit en ik ging ze van het station halen, weer terug in het ziekenhuis hoorden we dat pa net zijn laatste adem had uitgeblazen. Ik ben er niet bij geweest. Met veel ruzie met de pastoor heeft Pa toch een waardige begrafenis gehad. Ans was er ook en die middag zijn wij gaan wandelen en hebben veel gepraat. Ans werkte in die tijd in Rotterdam en we hadden elkaar lang niet meer gezien. Daar zijn de eerste gevoelens voor elkaar ontstaan. Twee maanden later ,15 augustus 1964 hebben we ons verloofd. Zo raar kan het lopen.
Mijn moeder ging Pasen 1974 naar Enschede om daar Pasen te vieren en Dora 's verjaardag. Louis had haar opgehaald en kwam nog heel even in Doesburg waar we toen woonden even aan, wensten elkaar fijne paasdagen toen, wij gingen naar Borculo om daar Pasen te vieren. Eerste paasdag, we wilden naar het paasvuur in de Diekhoek gaan kwam Louis ons vertellen dat ma een herseninfarct had gehad en naar Arnhem naar het ziekenhuis was gebracht, ze lag in coma. Op dat moment konden we weinig doen dus hebben met Yvonne en Hans toch het paasvuur gekeken. Het feestgedeelte e maar overgeslagen, was toch niet niks wat ons verteld werd.

Dinsdags naar het ziekenhuis gegaan waar ze toch redelijk stabiel was, wel in coma maar doktoren hadden weinig hoop dat ze daar nog uitkwam. Zaterdag morgen al vroeg naar het ziekenhuis , de toestand van ma was verslechterd. 's middags tegen half twee even naar Ans bellen en toen ik weer terug kwam was moeder overleden. Dus daar ook niet het sterven van meegemaakt. Ma stierf 14 april 1974 en was pas 74 jaar oud.
De laatste jaren van haar leven had ze toch nog veel gezien, De zomer ervoor was ze nog met de bus naar Oostenrijk geweest. Het was maar een klein vrouwtje en had toch heel wat meegemaakt. 13 kinderen ter wereld gebracht en al vroeg vier verloren.

15 augustus 1984 kwam een agent aan de deur om te vertellen dat de Bep,  moeder van Ans, de oma van de kinderen door een auto was aangereden en was overleden. Ze had afgesproken met Lien om naar Zeeland te gaan en wilde in Ruurlo naar de trein lopen. Is tussen twee bussen door de weg overgestoken en door een auto geschept en was op slag dood. Het was een vreemde boodschap en er moest meteen van alles geregeld worden. Lien moest gewaarschuwd worden, die stond op het station van Arnhem, Spoorwegpolitie inschakelen, iedereen waarschuwen en onmiddellijk naar Borculo rijden om alles te regelen.
Hoe we dit allemaal zo snel voor elkaar hebben gekregen is me nu nog steeds niet duidelijk. Hebben het voor elkaar geregen.De automobilist had een gebroken arm en de auto total loss want door de uitwijkpoging was hij tegen een boom gebotst.
De volgende dag moest ik haar identificeren in Zutphen. Samen met Rients en ook nog een agent met mijn auto dar naar toegegaan. Het was net als in een film zoals dat gebeurde, kil en zeer onpersoonlijk. Heb dat beeld nog altijd voor ogen als ik het er over heb. Zal dat nooit vergeten.
Bep was 64 jaar dus al helemaal jong.Hebben dat huis toen supersnel ontruimt want een week later moest k worden geopereerd aan mijn schouder dus alles moest supersnel worden geregeld.
Zo hadden de kinderen geen opa of oma meer.
10 jaar later 10 juni 1994 misschien wel de zwartste dag van ons leven 's middags kwam er weer een agent aan de deur met het bericht dat Hans in Zutphen was overleden. Heel even stond voor ons het leven stil ook al hadden

Ans en ik er de hele nacht en de dag er rekening mee gehouden. Hans was bij vrienden in Zutphen gaan slapen en niet meer wakker geworden. Een hersenembolie was de officiële doodsoorzaak, we wisten wel beter Hans had bewust een overdosis heroïne gezet. Maar het leven ging gewoon verder maar is nooit meer geworden als het ooit was. Hans behoorde nu ook tot de club van zevenentwintig. (zal hier later nog over schrijven). Ook al is het nu bijna twintig jaar gelede, het is nog steeds onwerkelijk dat het is gebeurd.
Het is wel bijzonder dat het allemaal tien jaar na elkaar is gebeurd.
Het zijn gebeurtenissen die mijn leven elke keer weer een andere wending heeft gegeven

Pasen en meer.

In mijn laatste blog had ik al geschreven dat het niet mijn laatste blog zou zijn dus woord gehouden nu dan weer verder.
Verder met wat, verder met mijn werkzaamheden voor schutterij St. Johannes.
Het secretariaat wat best veel werk met zich meebrengt, voorbereidingen op de kermis, voorbereiding op de kringdag 19 april 2015, voorbereiding voor het kermisboekje. Advertenties verkopen en hopen dat het wat opleverd voor de vereniging. Hebben
afvallers en nieuwkomers zoals elk jaar, maar wel spannend.
Verder met de veldwerkgroep Zeddam, Vinkwijk, Vethuizen van de Heemkundekring  Bergh.
Heb nog best veel plannen en hoop dat er spoedig een uitspraak komt waar we als vereniging eens naar toe kunnen.
Ideaal zou zijn het oude gemeentehuis van 's Heerenberg, maar ja nog maar afwachten of dat uit de hoge hoed gaat komen.

Gezicht op 's Heerenberg

Soms wel eens de neiging om ons af te splitsen van 's Heerenberg en onze Zeddamse collectie hier in Zeddam onder te brengen.
Verder gaan mat het optimaliseren van het parochie archief van de Oswaldusparrochie in Zeddam.
En dan ve

Lelietjes van dalen in de Plantage

rder gaan in de politiek.
Ben gevraagd voor een zetel in een raadscommissie en heb al ja gezegd. Het is de commissie ruimte en financiën geworden. Heb daar best zin in. Weer een nieuwe horizon en gebieden waar ik me nog nooit in heb verdiept. Een uitdaging om dat op te pakken
Dus vervelen nog lang niet.
1e paasdag gemerkt dat ik meer moet gaan wandelen. Was een taaie wandeling. Zeddam-'s Heerenberg-Stokkum-Elten Hoog en Laag - Spijk- Emmerich en Griethausen - Emmerich.

Aspergeveld bij Elten

Kleve niet gehaald ook geen fijn stuk om te lopen. Gisteren veel spierpijn en pijn aan de voeten gehad.
Dus van af nu elke week wel weer een middag wandelen.
Was wel een mooie wandeling en heb genoten van het mooie weer. Wel een harde wind maar verder heerlijk weer.
Soms in de knoei met mezelf. Soms spijt dat ik verleden jaar toch niet naar Limburg ben gegaan. maar ja nu is het daar allemaal te laat voor. Mis best veel dingen van daar.
Heb me hier te vastgebeten in activiteiten hier.
Inspiratie laat me dan in de steek en ga maar als afleiding een spelletje doen.
Heb regelmatig zin om eens flink uit te slapen door al het werk wat er licht dan toch maar op tijd het bed uit.
Het is eigenlijk te gek dat ik zo veel wil en doe. In plaats van rustiger aan gaat alles nog gehaaste en wordt meer. Doe het mezelf aan. Wil ook nog verder met mijn stamboom, maar eens zien wat we daar nog van kunnen maken.
Koningsdag gevierd hier in Zeddam. Weet niet allemaal wat er wel en niet is gebeurd. Lag al vroeg op de bank. De volgende dag in Didam kletsnat geworden op de kringdag. Niet te hopen dat ons zoiets volgend jaar te wachten staat.
Een warrig blog maar moet ook eens kunnen

ooievaarsnest met ooievaarspaartje in de Emmericher ward

grenspaal tussen Elten en Spijk